T H
E U N D E A D
SPECIAL
CHAPTER
-YOU’RE
BREAKING DAWN-
“เด็ก ๆ รีบทานเค้กให้เสร็จแล้วเตรียมตัวกลับโรงเรียนประจำได้แล้ว”
โอเซฮุนยังคงขยับปากบอกเด็กน้อยทั้งสามที่กำลังนั่งทานเค้กก้อนโตอย่างเอร็ดอร่อยกันที่โต๊ะอาหารพลางเหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาที่บอกเวลาใกล้จะสองทุ่มตรงแล้ว
แม้ว่าจะอยากให้เจ้าตัวเล็กทั้งสามค้างคืนที่นี่ แต่เพราะวันรุ่งขึ้นเด็ก
ๆต้องเข้าเรียนแต่เช้าและเขาไม่ต้องการให้ทั้งสามคนเข้านอนดึกจนเกินไป หลังจากที่ปาร์คลีอาห์เจ้าตัวเล็กคนสุดท้องโตขึ้นพอจะรู้เรื่องและเรียนรู้สิ่งต่าง
ๆได้
เขาและปาร์คชานยอลตัดสินใจที่จะส่งให้เจ้าตัวน้อยไปเรียนในโรงเรียนเดียวกับลีลอยด์และไลราห์ซึ่งอยู่ในเมืองอเล็กซานเดรีย
แน่นอนว่ามันไกลพอสมควรที่จะต้องไปส่งให้ทันทุกเช้าในแต่ละวัน
เขาจึงฝากเด็กน้อยทั้งสามคนไว้กับคิมจงแดและอี้ชิงที่ย้ายไปทำงานในเมืองนั้นเมื่อสองปีก่อนให้ช่วยดูแล
“กระเป๋าของเด็ก ๆอยู่ในรถนะครับ ผมใส่ไว้ให้แล้ว”
“โอเค” ปาร์คชานยอลตอบรับก่อนจะปิดหนังสือในมือลง
เหลือบมองร่างขาวที่กำลังทยอยเก็บกวาดแก้วจานอาหารบนโต๊ะด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “ฉันอาจจะกลับมาดึก นอนไปก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน”
โอเซฮุนไม่ได้ตอบรับประโยคก่อนหน้านั้น
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ปาร์คชานยอลรู้สึกไม่พอใจอะไร เป็นเพราะเขารู้ว่าเซฮุนเหนื่อยมากกับการเลี้ยงลูกทั้งสามคนแม้จะเป็นแค่ช่วยปลายสัปดาห์ก็ตามแต่
เขาอาจจะไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นเพราะมัวแต่ยุ่งกับเรื่องงานและไม่ได้คลุกคลีอยู่กับเด็ก
ๆอย่างที่เขาควรจะทำในฐานะที่เขาเป็น ‘พ่อ’ ของทั้งสามคน
“ลีลอยด์ ไลราห์ ลีอาห์ พ่อจะไปรอที่รถรีบตามออกมาล่ะ”
แวมไพร์หนุ่มบอกเด็กน้อยทั้งสามก่อนจะหยิบเอากุญแจรถแล้วเดินออกไปทันที
เซฮุนรีบวางงานเก็บกวาดตรงหน้าแล้วตรงไปหาเจ้าตัวเล็กทั้งสามคนที่ยังคงยืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“เอาล่ะเด็ก ๆ ตั้งใจเรียนกันนะรู้ไหม
เชื่อฟังคุณครูและไม่ดื้อไม่ซนกับคุณอาจงแดนะครับ”
เซฮุนบอกเด็กน้อยตรงหน้าพร้อมกับลูบกลุ่มผมเจ้าตัวเล็กอย่างเบามือ
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ฮะ”
“สุขสันต์วันเกิดนะคะ รักที่สุดเลย”
เซฮุนพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะยื่นใบหน้าให้ลูกชายคนโตและลูกสาวคนกลางมอบรอยจูบบนแก้มทั้งสองข้างเป็นของขวัญ
และแน่นอน ยังมีเจ้าตัวเล็กคนสุดท้องอีกคนที่เขายังคงเป็นห่วงมากกว่าใคร
ใบหน้าขาวก้มลงจุ๊บบนริมฝีปากเล็ก ๆของเจ้าตัวน้อยอย่างแผ่วเบาด้วยความรัก
“ไปกันได้แล้วเด็ก ๆ คุณพ่อรอนานแล้วนะ”
ร่างขาวก้าวเท้าเดินตามไปส่งเด็ก
ๆที่หน้าประตู อดจะมองใบหน้าคมคายของคนรักที่กำลังนั่งอยู่ฝั่งคนขับไม่ได้
วางมือไม่ถูกเมื่อสายตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เขาเช่นกัน
“ขับรถดี ๆนะครับคุณชานยอล” เซฮุนบอกเสียงเรียบก่อนจะโบกมือให้เด็ก ๆ
มองตามรถที่ค่อย ๆเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ มือขาวกระชับโค้ทตัวหน้าแนบกายก่อนจะเดินกลับเข้าด้านในตามเดิมหลังจากปิดประตูลง
เรียวขายกก้าวลงจากอ่างสีขาวหลังจากที่ได้นอนแช่อยู่ในนั่นร่วมชั่วโมงด้วยความสั่นเล็กน้อยก่อนจะรีบหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมทับ
จากที่ตั้งใจจะรีบอาบน้ำล้างตัวแล้วเข้านอนเพราะรู้สึกเพลีย
แต่ในหัวกลับมีหลายสิ่งหลายอย่างให้ต้องคิดไปเรื่อยจนลืมตัวนอนแช่น้ำในอ่านอยู่นาน
แน่นอนโอเซฮุนใช้เวลาในการอาบน้ำนานพอสมควร
แต่ก็ต้องยอมรับว่าหลังจากที่มีลูกกับปาร์คชานยอล
เขาก็แทบไม่มีเวลาได้ดูแลใส่ใจตัวเองมากเหมือนแต่ก่อน
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้โอเซฮุนรู้สึกแย่อะไรเพราะเขาอยากให้เวลาทั้งหมดกับคนที่เขารักอยู่แล้ว
เซฮุนออกจากห้องน้ำด้วยใบหน้าสดชื่นขึ้นก่อนจะวางพาดผ้าเช็ดตัวสีครีมผืนเล็กกับราวข้างประตู
จากที่ตั้งใจจะล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม
แต่กลับร่างคุ้นเคยของใครอีกคนกำลังนอนอ่านหนังสือด้วยท่าทีสบาย
ๆก่อนจะเหลือบไปมองดอกแคสเปียช่อใหญ่ที่วางอยู่ข้าง ๆ
มือหนาลดหนังสือลงจากระดับสายตาก่อนจะปิดมันลงแล้ววางบนโต๊ะโคมไฟข้างเตียง
ไม่ลืมที่จะตบมือลงบนพื้นที่ข้าง ๆเป็นการบอกให้ร่างขาวที่กำลังยืนมองอยู่นั้นเข้ามาใกล้
“มานั่งตรงนี้กับฉันสิ” แวมไพร์หนุ่มบอกอย่างอารมณ์ดี
ยกยิ้มเล็กน้อยกับช่อดอกไม้ในมือ “ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญนาย
และคงจะดีกว่าถ้าฉันได้ให้มันก่อนจะผ่านคืนนี้ไป”
เซฮุนเม้มปากเข้าหากันแน่น
แต่ก็ยอมเดินไปยังอีกฝั่งเตียงแล้วแทรกตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนหนา
ขยับเข้าใกล้ร่างสูงใหญ่ที่กำลังยันตัวขึ้นพิงหัวเตียง
ปาร์คชานยอลในตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ผูกไว้บนขอบสะโพกหนาเพียงเท่านั้น
ทั้งที่เขาควรจะชินกับเรือนร่างชายตรงหน้าได้แล้ว แต่อดจะหน้าเห่อร้อนไม่ได้ทุกครั้งไป
“ฉันรู้ว่านายไม่เคยต้องการอะไรจากฉัน เพราะอย่างนั้น
ฉันเลยเลือกจะหาช่อดอกไม้ให้ทุกปีในวันเกิดของนาย หวังว่านายคงจะไม่รู้สึกเบื่อมัน”
“ผมไม่เคยคิดอย่างนั้น”
“…..”
“นอกจากแม่ของผม ลีลอยด์ ไลราห์ และลีอาห์แล้ว คุณคือของขวัญที่ดีที่สุดจากพระเจ้าและผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
ผมแค่อยากอยู่กับคุณ ทุกที่ที่มีคุณอยู่”
ปาร์คชานยอลระบายยิ้มกับคำพูดของร่างขาวที่ตอนนี้ค่อย
ๆขยับตัวเข้าใกล้เรื่อย ๆ แวมไพร์หนุ่มยกแขนขึ้นเพื่อโอบไหล่อีกคนให้เข้าแนบชิดมากขึ้นก่อนจะกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม
“รู้ไหมว่าทุกครั้งที่ฉันมองใบหน้าของนาย มันทำให้ฉันนึกถึงวันแรกที่เราเจอกันทุกครั้งไป” ปาร์คชานยอลเว้นวรรค
ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง “ตอนนั้นนายเกลียดฉัน ที่ฉันปิดบังนายในสิ่งที่ฉันเป็น และฉันพยายามหาข้อต่อรองเพื่อรั้งให้นายอยู่”
“…..”
“ฉันเคยคิดว่า ฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนนายให้เป็นเหมือนกับฉัน เพราะฉันไม่อยากให้นายต้องมาทนใช้ชีวิตที่ต่างจากมนุษย์หรือคนธรรมดาทั่วไป
แต่ถ้าสักวันหนึ่งฉันขาดสติจนควบคุมตัวเองไม่อยู่และฆ่าคนที่ฉันรักด้วยการฝังเขี้ยวเพื่อดูดเลือดจนตาย
ฉันยอมเปลี่ยนนายให้เป็นเหมือนฉัน”
“…..”
“เพราะสุดท้ายฉันหนีความจริงไม่ได้ ว่าฉันต้องการนาย
ฉันอยากทำให้นายเป็นของฉัน ฉันอยากกดปลายเขี้ยวแล้วฝังมันให้จม ลิ้มรสเลือดที่สูบฉีดจากหัวใจของนายจนกว่าจะพอใจ”
“…..”
“แม้จะรู้ดีว่าในร่างของมนุษย์ธรรมดานายไม่สามารถรองรับความต้องการและอารมณ์ของฉันได้
ฉันรู้ว่าในความสุขสมของครั้งแรกนายจะเจ็บปวดและทรมานแค่ไหน แต่ฉันก็ยังอยากครอบครองนาย”
“…..”
“และฉันอยากให้นายจดจำครั้งแรกที่เรารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
จดจำความเจ็บปวดตอนที่ร่างกายของนายต่อต้านเลือดของฉันแทรกซึมเข้าไปไหลเวียนในชีวิตของนาย
แต่เราผ่านมันมาด้วยกัน”
“ครับ ผมจำได้
ผมทรมาน เหมือนกับจะตายให้ได้..
แต่ถ้ามันจะทำให้ผมได้อยู่กับคุณไปตลอด ผมก็ไม่กลัว”
ใบหน้าน่ารักระบายยิ้มก่อนจะวาดวงแขนเพื่อกอดร่างหนาข้าง
ๆแต่กลับถูกคนแรงเยอะกว่ากดแนบลงกับเตียงหลังกว้างพร้อมกับทาบทับทิ้งน้ำหนักลง
โอเซฮุนหน้าถอดสีเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าจงใจกดส่วนกลางลำตัวลงจนรับรู้ถึงตัวตนที่อัดแน่นภายใต้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั้น
“ค.. คุณชานยอล ผมว่าคุณรีบอาบน้ำเข้านอนเถอะครับ พรุ่งนี้คุณมีงานแต่เช้า”
ปาร์คชานยอลหัวเราะหึในลำคออย่างชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกที่ฉายชัดของโอเซฮุน
เขาชอบนักเวลาที่ทำให้ใครอีกคนสั่นไหวจนหน้าขึ้นสี
“ไว้ฉันจะโทรไปสั่งงานอี้ชิงแทน”
“แต่ว่า--”
“ไม่มีแต่”
“…..”
“สิ่งที่นายควรจะทำ
คือสัมผัสฉัน โอบกอดฉันอย่างที่นายรู้สึก”
โอเซฮุนสบม่านตาคมตรงหน้าที่ห่างไม่ถึงคืบ
ขบกัดริมฝีปากไว้แน่นเมื่อลมหายใจอุ่นร้อนที่ผ่อนเข้าออกอย่างหนักหน่วงเป่ารดพวกแก้มสีระเรื่อ
มือขาวที่ยกดันแผงอกร่างสูงด้านบนไว้ค่อย ๆคลายออกอย่างว่าง่าย
บอกเป็นนัยให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าเขาพร้อมแล้วกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้พลางปิดเปลืองตาคู่สวยลงราวกับต้องการซึมซับทุกสัมผัสเมื่อร่างสูงตรงหน้าเริ่มขยับตัว
แวมไพร์หนุ่มกดจูบลงบนเปลือกตาคู่สวยที่ปิดสนิทอย่างแผ่วเบาก่อนจะเคลื่อนลงต่ำเพื่อแตะลงบนกลีบปากบางแดงระเรื่อ
เหมือนว่าคนตัวขาวจะรู้งานเป็นอย่างดีด้วยการตอบรับจากคนตรงหน้า กลีบปากบางเผยอออกเพื่อต้อนรับลิ้นร้อนให้แทรกเข้ามาแลกรสสัมผัส
เรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดอย่างนุ่นนวลในตอนแรกเริ่มแปลเปลี่ยนไปตามอารมณ์ความต้องการที่กำลังสูบฉีดในตอนนี้
ตาคู่สวยปรือขึ้นเมื่อปากหยักถอนออกเชื่องช้าก่อนจะกดจูบลงมาอีกครั้งและอีกครั้งย้ำอยู่อย่างนั้น
มือสากกระตุกเชือกคาดเอวชุดคลุมอาบน้ำของคนใต้ร่างอย่างใจเย็นก่อนจะวางมือบนหน้าท้องแบนราบแหวกชุดคลุมให้เผยให้พ้นทาง
ร่างขาวแยกเรียวขาออกกว้างให้สองร่างแนบชิดกันมากขึ้นก่อนจะยกเกี่ยวเอวหนาของคนตัวสูงกว่าด้านบนไว้แน่น
เสียงครางหวานหูที่เล็ดลอดออกมาจากคนใต้ร่างแผ่วเบาเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหล่าได้เป็นอย่างดี
สันจมูกคมลากผ่านลำคอสวย
ดูดดึงกดย้ำด้วยไรฟันบนเนินอกเนียนให้เป็นรอยสีเลือดก่อนจะลากลิ้นร้อนเลื่อนลงต่ำ
กดปลายลิ้นชื้นลงบนยอดเม็ดสีตรงหน้า
ลากเรียวลิ้นบนไปมาราวกับต้องการแกล้งให้อีกคนหายใจติดขัดกับความเสียวซ่านที่กำลังก่อตัวขึ้น
ปาร์คชานยอลเงยหน้ามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้ขึ้นสีเป็นปื้น
กลีบปากบางที่กำลังเม้มเข้าหากันแน่นบ่งบอกว่าร่างขาวตรงหน้ากำลังทรมานกับความต้องการในตอนนี้
แน่นอนว่าเขาทรมานไม่ต่างกันกับความอัดแน่นที่รอเวลาปลดปล่อยออกมา แวมไพร์หนุ่มลากมือไปตามเรียวขาขาวที่ตอนนี้แยกออกกว้าง
กดนิ้วผ่านช่องทางอ่อนนุ่มอย่างใจเย็นก่อนจะเริ่มขยับมันอย่างช้า
ๆให้คนใต้ร่างได้ปรับตัวรับกับสิ่งที่คับแน่นกว่าในอีกไม่ช้า
ปากหยักกดจูบบนพวงแก้มนุ่มก่อนจะแนบริมฝีปากที่ข้างหูขึ้นสี
“รู้อะไรไหมโอเซฮุน
นายคือแสงแห่งรุ่งตะวัน คือแสงสว่างและความอบอุ่นหนึ่งเดียวที่ข้ามผ่านมายังโลกของฉันที่ไม่เคยให้ใครเข้าถึง”
“…..”
“นายคือสิ่งที่พระเจ้าสร้างขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ
งดงาม ไร้ที่ติ และกับชีวิตที่ต้องคำสาปอย่างฉัน นายคือปาฏิหารที่มีอยู่จริง”
โอเซฮุนระบายยิ้มกว้าง
กอบกุมใบหน้าคมคายให้ขยับเข้ามาใกล้ กวาดสายตามองไปตามส่วนต่าง
ๆราวกับว่าไม่ต้องการให้ภาพตรงหน้าเลือนหายไป ก่อนจะลากเรียวนิ้วไปตามโครงหน้าคม
“ผมรักคุณ
ปาร์คชานยอล”
“…..”
“ผมไม่เคยเสียใจเลย
ที่ผมเป็นของคุณ”
แวมไพร์หนุ่มระบายยิ้มบางบนใบหน้า
อดจะลูบกลุ่มผมนุ่มของคนตัวเล็กกว่าอย่างนึกเอ็นดูไม่ได้ แตะริมฝีปากลงบนจมูกรั้นอย่างรักใคร่ก่อนจะกอบกุมใบหน้าน่ารักให้เงยขึ้นรับสัมผัสอ่อนนุ่ม
มือหนาบีบคลึงสะโพกกลมมนอย่างใจเย็นก่อนจะลากไปยังโคนขาอ่อนด้านในของคนใต้ร่าง
กอบกุมแกนกายที่กำลังแข็งขืนไว้ก่อนจะกดส่วนปลายเข้าผ่านช่องทางอ่อนนุ่มและดันเข้าจนสุด
โอเซฮุนขืนตัวขึ้นเล็กน้อยกับความเจ็บแปลบที่ช่วงล่างราวกับร่างนั้นกำลังแตกเป็นเสี่ยง
ทว่ารู้สึกเสียวซ่านจนอดจะหดเกร็งหน้าท้องไม่ได้เช่นกัน
ปากหยักกดจูบลงบนขมับบางเพื่อปลอบประโลมให้คนใต้ร่างผ่อนคลายขึ้นเมื่อเริ่มขยับกายที่ช่วงล่างเข้าออกอย่างเนิบนาบ
ใบหน้าขาวซีดดูเหมือนจะบิดเบี้ยวกับความขับแน่นของเนื้อที่เสียดสีกันไปมาเมื่อแวมไพร์หนุ่มขยับกายเข้าออกตามแรงอารมณ์ที่แรงและถี่ขึ้นเรื่อย
ๆ มือสากเกลี่ยนิ้วไปตามขอบตาคู่สวยที่มีน้ำใสเอ่อคลอก่อนจะทาบทับลงบนกลีบปากแดงระเรื่ออย่างแนบแน่น
เสียงครางหวานที่ลอยออกมาไม่ได้ศัพท์กระตุ้นให้แวมไพร์หนุ่มกดน้ำหนักลงบนกลีบปากบางให้หนักหน่วงยิ่งขึ้น
แรงตอดรัดที่แกนกายทำให้เขารู้ว่าร่างขาวกำลังแตะขอบอารมณ์ในไม่ช้า แขนขาวโอบลำคอของคนด้านบนไว้แน่นจิกทึ้งกลุ่มผมด้วยความวาบหวามเสียวซ่าน
กัดไรฟันลงบนลาดไหล่หนาเมื่อร่างใหญ่กระแทกกระทั้นการสอดใส่ที่แรงและหนักหน่วงกว่าเดิมก่อนที่ร่างทั้งร่างจะกระตุกเกร็ง
รับรู้ถึงความอุ่นโหวงในช่องท้องเมื่อการปลดปล่อยได้ผ่านเข้ามา
เปลือกตาคู่สวยปรือขึ้นมองพื้นเพดานห้องสีครีมอย่างเหนื่อยอ่อน เสียงครางต่ำคำรามของแวมไพร์หนุ่มคนรักยังคงชัดก้องข้างใบหู
ลมหายใจอุ่นร้อนและแรงหอบที่ผ่อนเข้าออกอย่างหนักหน่วงของปาร์คชานยอลยังคงวนเวียนอยู่บนลาดไหล่บางที่ใบหน้าคมคายทิ้งน้ำหนักไว้เมื่อบทเพลงรักจบลง
“ผมเหมือนจะตายให้ได้..”
“…..”
“มันเหมือนครั้งแรกของผมกับคุณ”
ปาร์คชานยอลลูบนิ้วมือไปตามหน้าผากมน
ซับเม็ดเหงื่อที่ผุดบนใบหน้าน่ารักอย่างแผ่วเบาก่อนจะสอดวงแขนแกร่งโอบร่างคนตัวเล็กกว่าไว้แนบอก
อดจะระบายยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อคนใต้ร่างสอดวงแขนโอบกอดกลับมาเช่นกัน
“สุขสันต์วันเกิด
ที่รัก”
“…..”
“นายอาจจะได้ของขวัญชิ้นใหญ่อีกหนึ่งชิ้น”
“แต่คุณให้ช่อดอกไม้ผมมาแล้วนะครับ”
สีหน้าที่มีแววสงสัยฉายชัดของคนน่ารักทำเอาแวมไพร์หนุ่มอดจะขโมยหอมแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่ไม่ได้
ก่อนจะแนบริมฝีปากกับใบหูที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ
“ขอบคุณที่นายกำลังจะมีทายาทแวมไพร์คนที่สี่แห่งแคว้นทรานซิลวาเนียให้ฉัน
โอเซฮุน”
-The
End-
#TheUndeadชฮ
*TALK*
ตัดจบแบบนี้เลยก็แล้วกันเน้อ
มีมีอะไรพิเศษเลย ฉากคัทอาจจะแปลกๆไปบ้างนะคะ
เพราะไม่ได้เขียนนานมาก
T^T
เอาเป็นว่า.. แฮปปี้เบิร์ธเดย์โอเซฮุนนนนนนนนนนนนน
ตั้งใจอัพตอนพิเศษวันนี้เลย
ยังทันเนอะ ยังอยู่ในช่วงเวลาวันเกิดน้องเซฮุนที่น่ารักของเรา
ขอให้น้องเซฮุนมีความสุขมากๆ
เป็นที่รักของพี่ ๆทุกคนเลย โดยเฉพาะพี่ชานยอล อิอิ
ไม่รู้ว่าพี่ชานจะให้อะไรน้องฮุนเป็นของขวัญ
อยากรู้จังเลย >.<
แต่ตอนพิเศษอันเดดตอนนี้
ของขวัญจากพี่ชานให้น้องฮุนคือเบบี้คนที่สี่
เพิ่งงานให้น้องฮุนเลี้ยงลูกต่อไป
#สาปไรท์ได้เลออออออออ
หวังว่าจะยังมีคนคิดถึงฟิคเรื่องนี้อยู่บ้างนะคะ
ถึงจะจบไปนานแล้วก็ตาม
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคนเลย
รักและกอดแน่น <3
ปล. ยังมีเล่มฟิคพร้อมส่งอยู่ 3 เล่มนะคะ
เผื่อมีใครสนใจติดต่อได้ที่ทวิตเตอร์ @_hydrangeax ค่ะ ลืมประกาศในนี้ไปเลย
;__;
อีก 1 ปล. เราอัพฟิคในเด็กดีไม่ได้.. ไม่ทราบสาเหตุเลยค่ะ
แต่ว่าถ้าใครอยากพูดคุยหรือจะสกรีมฟิค
ใช้แฮชแท็ก #TheUndeadชฮ ผ่านทวิตเตอร์ก็ได้ค่ะ :'(
