เสียงเพลงจบไปตอนไหนเซฮุนไม่อาจทราบได้
เขารับรู้เพียงแค่ลมหายใจอุ่นที่เคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ความเป็นตัวตนของปาร์คชานยอลกำลังดันเขาให้ชิดกับโต๊ะอาหารจากเดิมที่เขายินพิงอยู่แล้ว
สองแขนแกร่งของคนตัวสูงกำลังคร่อมเขาอยู่ในระยะประชิด
เพียงไม่กี่อึดใจการรอคอยที่สั่นระรัว
สัมผัสนุ่มละมุนที่ทาบทับลงดึงสติคนตัวขาวไปเสียแล้ว ริมฝีปากที่แตะทับซ้อนกันแผ่วเบาค่อยๆดูดดึง
คนตัวสูงผละออกเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าร่างขาวต้องการสูบอากาศเข้าปอด
ชานยอลถอดเสื้อกล้ามที่สวมอยู่ออกโยนไปอีกทาง
ฝ่ามือใหญ่ดึงเสื้อเชิ้อสีขาวตัวใหญ่ของคนตรงหน้าไว้ก่อนจะปลดกระดุมลงทุกเม็ดอย่างชำนาญ
เซฮุนเคยคิดว่าเขาควรจะชินกับสัมผัสของชานยอล แต่วันนี้เขาคิดผิด เขารู้สึกลมหายใจขาดห้วงทุกครั้งที่ชานยอลลากมือสากไปตามเรียวขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ที่ชานยอลกำลังทำ ปลายนิ้วที่ออกจะด้านและมีผิวแข็งๆลอกเป็นขลุยเล็กน้อยเพราะกดกับสายกีต้าร์กำลังลากไปตามน่องขาวขึ้นมาโคนต้นขา
เพิ่มความเสียวซ่านคนร่างขาวต้องเงยหน้ากัดปากไว้แน่น
รีบยันมือไว้กับโต๊ะเพราะคนตรงหน้ากำลังทำให้เขาอ่อนยวบกับทุกสัมผัส เรี่ยวแรงที่เริ่มอ่อนลงทำให้คนตัวขาวค่อยๆเอนลงจนแผ่นหลังทาบกับโต๊ะอาหาร
เรียวขาขาวพาดบนลาดไหล่หนาของคนด้านบน
ใบหน้าน่ารักเหลือบตามองใบหน้าคมคายที่กำลังวนเวียนอยู่ส่วนกลางลำตัวก่อนจะเผยอปากหลุดเสียงครางออกมาเมื่อความอุ่นร้อนได้ครอบครองแกนกายที่กำลังแข็งขืน
ร่างสูงจงใจขูดไรฟันไปตามแท่งเนื้อตรงหน้า
เสียงครางหวานกระเส่ายิ่งเร่งให้เขาเสร็จภารกิจตรงหน้าเพื่อที่เขาจะได้ปลดปล่อยบ้าง
ของเหลวสีขาวขุ่นที่ปล่อยออกมาจากเซฮุนพอจะช่วยให้กิจกรรมรักที่จะถึงง่ายขึ้น
นิ้วมือใหญ่เกลี่ยๆแถวปากช่องทางอ่อนนุ่ม จับเรียวขาทั้งสองแยกออกก่อนจะค่อยๆดันแกนกายที่ตื่นเต็มตัวเข้าไปจนสุด
เซฮุนผ่อนลมหายใจออกมา เด้งตัวหาคนด้านบนเพื่อเป็นการบอกว่าเขาพร้อมแล้ว
การสอดใส่ขยับเข้าออกเริ่มขึ้นอย่างเนิบนาบนุ่มนวล แม้ชานยอลพยายามไม่เร่งจังหวะ
แต่ภาพเซฮุนที่กำลังร้องครางไม่ได้ศัพท์
หยดเหงื่อที่ผุดตามผิวไหลลงตามร่องแผงอกเป็นภาพที่เขาหักห้ามใจได้ยากเกินไป
เผลอลงแรงกระแทกใส่ตามความต้องการของตัวเอง เสียงโต๊ะอาหารที่ทำจากไม้ส่งเสียงดังผสานกับเสียงเนื้อกระทบกันไปทั่ว
เซฮุนเงยหน้ามองเหนือหัว
จานอาหารเช้าที่เขาทำไว้ดูเหมือนจะถูกปาร์คชานยอลเลื่อนปัดไปจนสุดโต๊ะ
และมันกำลังจะตกลงไปที่พื้นเพราะแรงกระแทกสอดใส่ของคนด้านบน
“อ่ะ
พี่ชานยอล จานกำลัง จะร่วง อ๊ะ อื้ออ ฮะ” คนตัวขาวเอื้อมสุดแขนเพื่อจับจานเอาไว้บ้าง
แต่กลับถูกดึงมือให้กลับมาคล้องที่ลำคอคนตัวสูง
“พี่ชะ.. ชานยอล อาหารเช้า
จะร่วง อะ ตรงนั้น อ๊ะ”
“ไม่เอาน่า
ให้ฉันกินนายจนอิ่มก่อน ฉันจะทำอาหารใส่จานคืนเหมือนเดิม โอเคไหมที่รัก” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูทำให้คนตัวขาวยอมนิ่งแต่โดยดี
ลำคอขาวเงยขึ้นเมื่อใบหน้าคมคายซุกไซร้ลากสันจมูกโด่งลงมาจนถึงไหปลาร้า ไรโดนหนวดที่เพิ่งขึ้นบนใบหน้าคมคายขูดไปตามผิวเนียนขาวจนคนตัวขาวต้องระบายความเสียวซ่านจิกทึ้งลงบนกลุมผมคนด้านบน
ปากหยักดูดดึงฝากรอยสีเลือดไว้เป็นจ้ำๆ กดย้ำจนแดงช้ำจนคนตัวขาวอดไม่ได้ที่จะฟาดไหล่ไปหนึ่งที
เพราะอีกคนที่เอาแต่ขบเม้มจนเจ็บเป็นรอย ลิ้นร้อนชื้นแตะลงบนยอดเม็ดสีบนแผ่นอกบาง
ละเลียดกัดเม้มแข็งเป็นตุ่มไตก่อนจะลากริมฝีปากจูบลงมาตามสีข้างลำตัวและหน้าท้องแบนราบ
ร่างขาวแอ่นขึ้นรับสัมผัสวาบหวามและเสียวซ่าน
ก่อนที่หัวสมองจะขาวโพลนไม่รับรู้ทุกสิ่งอย่างรอบด้านนอกจากเสียงขบกรามคำรามของคนรัก
เซฮุนหายใจหอบรู้สึกโหว่งอุ่นในช่องท้องหลังปาร์คชานยอลปลดปล่อยเข้ามา
คนตัวสูงยังคงดันแกนกายแช่อยู่อย่างนั้น
“พอยัง
กินผมอิ่มหรือยัง” คนน่ารักเอ่ยถามก่อนจะเบนหน้าไปอีกทางด้วยความเขินอาย
ปาร์คชานยอลหรี่ตามองคนใต้ร่างก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
ถอดแกนกายออกเชื่องช้าเรียงเสียงครางหวานหูอีกครั้ง ร่างสูงเดินไปยังหลังตู้เย็นใกล้ๆ
ก่อนจะหยิบเอาบุหรี่หนึ่งมวนมาจุดสูบ เซฮุนมองภาพตรงหน้าด้วยความหลงใหล ใบหน้าหล่อเหล่าของปาร์คชานยอลกำลังมีไรหนวดขึ้น
ริมฝีปากหยักที่กำลังพ่นกลุ่มควันออกมาจนลองไปทั่ว บางที
เขาคิดว่าเขาควรบอกปาร์คชานยอลว่ามันเซ็กซี่แค่ไหน
“สูบบ้างไหมที่รัก” คนตัวสูงเอ่ยถามก่อนจะแกล้งยื่นบุหรี่อีกหนึ่งมวนไปตรงหน้าร่างขาว
คนน่ารักส่ายหน้าก่อนจะดันบุหรี่ตรงหน้าออก
“ไม่อ่ะ ผมไม่สูบบุหรี่ และก็ไม่ชอบคนสูบบุหรี่”
“แสดงว่านายไม่ชอบฉัน”
“ใช่
ผมไม่ชอบพี่ เพราะผมรักพี่ต่างหาก”
“หึ
ปากหวานนะเราน่ะ แต่มวนนี้ กลิ่นช็อคโกมิ้นท์ซะด้วย น่าลองนะ” ชานยอลเลิกคิ้วถามอีกครั้ง
ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ เซฮุนลอบเลียริมฝีปากอย่างประหม่า ช้อนตามองร่างสูงตรงหน้าที่ค่อยๆปล่อยควันสีหมอกออกมา
บุหรี่ในมือถูกโยนลงในอ่างล้างจานใกล้
ใบหน้าหล่อโน้มลงเอียงใบหน้าด้านข้างก่อนจะฝังจมูกลงบนแก้มเนียนใสของคนตรงหน้า “ฉันลืมไป
ว่าฉันไม่อนุญาตในนายสูบบุหรี่ นอกจากจะผ่านทางริมฝีปากของฉันเท่านั้น”
“ก็รู้นี่
แล้วรออะไรอยู่ล่ะ” เซฮุนว่าด้วยเสียงที่แผ่วหายไป
จ้องมองริมฝีปากหนาราวกับรอคอยให้คนด้านบนทำอะไรเสียที
“ให้ตาย
อย่าไปยั่วใครแบบนี้นอกจากฉันเข้าใจไหมเซฮุน ฉันหวง” สองคู่สายตาสอดประสานกัน
ลมหายใจติดขัดของร่างขาวตรงหน้าเป็นสิ่งกระตุ้นอย่างดีเลยทีเดียว ฝ่ามือใหญ่กอบกุมใบหน้าน่ารักไว้แน่นก่อนจะแนบริมฝีปากลงทันทีบดเบียดขยี้อย่างเอาแต่ใจไม่กลัวว่าริมฝีปากบางของคนตัวขาวจะบวมเจ่อบ้างสักนิด เปลือกตาคู่สวยหลับพริ้มกับรสจูบหอมหวานของกลิ่นช็อคโกปะปนกับความเย็นของกลิ่นมิ้นท์ในโพรงปาก เซฮุนสอดวงแขนโอบแผ่นหลังคนด้านบนเอียงใบหน้าเพื่อให้รับกับริมฝีปากได้แนบสนิทมากยิ่งขึ้น
ความรู้สึกบางเบาทำให้เขาสบายตัวมากขึ้นเมื่อแผ่นหลังราบไปกับเตียงหลังกว้าง
ปาร์คชานยอลยกอุ้มเขามาต่อในห้องนอนแทน
เขาควรจะของคุณคนตัวโตเอาแต่ใจหรือเปล่าที่ไม่ปล่อยให้เขาต้องเจ็บหลังและสะโพกบนโต๊ะอาหารนั่นเป็นครั้งที่สอง
“ฉันจะทำให้นายเป็นของฉันซ้ำๆเลยล่ะ
อาหารเช้าวันนี้ปัดไปเป็นตอนเย็นแทนนะครับที่รัก”
พระเจ้า
ให้ตาย บอกผมทีว่าผมไม่ใช่คนหื่นกาม แต่ผมอาจจะแค่เสพติดโอเซฮุนมากไป ก็แฟนเด็กของผมออกจะน่ารักขนาดนี้
อ่านเนื้อเรื่องต่อได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1378965&chapter=17
