CUT SCENE: EIPILOGUE - ONE MINUTE TO MIDNIGHT.

“ว่ายน้ำแล้วรู้สึกดีขึ้นไหม”

            เสียงทุ่มเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะโยนผ้าเช็ดผมพาดกับเก้าอี้นั่งเล่นที่อยู่ไม่ไกลนัก จ้องมองคนตัวเล็กกว่าที่นั่งอยู่ปลายเตียงตรงหน้าพลางทิ้งตัวลงนั่งข้าง

            “4 ปี ที่ผ่านมา อยากรู้ไหมว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน”

            “ผม— ผมไม่รู้”

            ปาร์คชานยอลยกยิ้มกับอาการเลิ่กลั่กของคนตัวเล็กกว่าในตอนนี้ ก่อนจะเอื้อมมือหนาเชยใบหน้าน่ารักให้หันมามอง ม่านตาคมกวาดมองไปทั่วหน้าเนียน แนบริมฝีปากลงบนพวงแก้มนิ่มที่ในตอนนี้กำลังขึ้นสีแดงปื้น มือสากแกล้งหยอก ลูบไปมาบนเนินขาขาวอย่างใจเย็นก่อนจะจงใจวางมันลงบนส่วนกลางลำตัวร่างขาวในชุดคลุมอาบน้ำ นิ้วมือที่ลากอย่างเชื่องช้าทำท่าจะแหวกขอบชุดคลุมเข้าไปกลับถูกฝ่ามือขาวซีดจับหมับเข้าก่อน มองใบหน้าคมคายที่กำลังมองมาราวกับจะกลืนกิน

            “คุณกำลังทำให้ผม…”

            “ฉันทำอะไร”

            เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยถามแนบข้างใบหู บีบคลึงเอวคอดอย่างเบามือ เขารู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาทำให้โอเซฮุนต้องการเขาได้ เจ้าตัวจะยอมให้เขาทำทุกอย่างอย่างว่าง่าย

            “ผมเกลียดคุณ”

            มันเป็นประโยคสั้นๆก่อนที่โอเซฮุนจะยกสะโพกกดลงบนหน้าตักคนตัวสูงกว่า กอบกุมใบหน้าคมคายให้รับการกดจูบ แม้ไม่อยากจะยอมรับ แต่เสียงครางต่ำในลำคอร่างสูงตรงหน้าปลุกความต้องการส่วนลึกของเขาขึ้นมาได้ดีเลยทีเดียว มือขาวดันแผงอกหนาให้นอนลงกับเตียงหลังกว้าง จงใจบดเบียดสะโพกลงบนส่วนกลางลำตัวอาจารย์หนุ่มคนรักตรงหน้า ก่อนที่เสียงคำรามกัดฟันกรอดจะดังขึ้นและกลับกลายเป็นโอเซฮุนเองที่ถูกพลิกกลับให้นอนราบไปกับเตียงผืนกว้าง

            “ชีวิตนี้ฉันยอมให้นายทุกอย่าง โอเซฮุน ยกเว้นเรื่องบนเตียง”

            “…..”

            “นายเหมาะที่จะอยู่ใต้ร่างของฉันเท่านั้น เด็กน้อย”

            รอยยิ้มยกขึ้นมุมปากก่อนที่สันจมูกคมจะกดฝังลงบนลาดไหล่เนียน ระดมจูบตามลำคอขาวนุ่ม จับเชยใบหน้าน่ารักให้เงยขึ้นรับสัมผัส การตอบกลับแบบเชิญชวนของคนใต้ร่างนั่นราวกับเป็นระเบิดเวลาชั้นดีที่ทำให้ปาร์คชานยอลเริ่มขาดสติ นึกอยากจัดการร่างตรงหน้าให้จมเตียงหลังกว้าง มือสากกระตุกเชือกบนเอวขาวเพื่อดึงชุดคลุมอาบน้ำออกให้พ้นทางแต่ก็ถูกคนใต้ร่างห้ามเอาไว้ก่อน มือขาวดันใบหน้าคนด้านบนที่ไม่ยอมละจากลำคอให้ออกห่าง รอจนอาการหายใจหอบนิ่งลง

            “ปิดผ้าม่านก่อนดีไหมครับ ผมไม่อยากให้ใครเห็นกิจกรรมรักบนเตียงของเรา ถ้าผมจะต้องเปลือย ผมก็อยากให้คุณเห็นเรือนร่างของผมคนเดียว”

“…..”

“แล้วหลังจากนี้ ผมจะยอมให้คุณ ทุกอย่าง จนกว่าคุณจะพอใจ”

            คนตัวขาวเอ่ยขอเสียงออดอ้อน ลากนิ้วขาวไปมาช้าๆบนแผงอกกว้างตรงหน้า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อคมแวบหนึ่งก่อนจะลงจากเตียงแล้วตรงไปปิดผ้าม่าที่ระเบียงทันที มือหนาหยิบเอาแก้วชาที่ตอนนี้เย็นชืดไปเสียแล้วขึ้นมาจิบเล็กน้อยแล้ววางมันลงตามเดิน ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนตัวออกอย่างใจเย็นพลางสาวเท้ากลับไปที่เตียงหลังกว้าง

            “นายพูดเองนะโอเซฮุน ว่าจะยอมฉันทุกอย่าง”

            “…..”

            “ถอดชุดคลุมออก”

            คนถูกสั่งยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเผยชุดคลุมอาบน้ำออกและปล่อยมันลงบนพื้นข้างเตียงแต่โดยดี ร่างสูงหยิบเอาเชือกคาดเอวคลุมอาบน้ำของตัวเอามาถือไว้ก่อนจะก้าวขึ้นเตียงหลังกว้าง มองร่างขาวเปล่าเปลือยตรงหน้าไม่วางตา และไม่พูดอะไรมาก มือหนารวบเอาข้อมือขาวทั้งสองข้างเข้าชิดกัน ก่อนจะยกมันขึ้นและใช้เชือกคลุมอาบน้ำมัดไว้กับเสาหัวเตียง คนตัวขาวตกใจเล็กน้อยที่ถูกจับมัดไว้กับเตียง

            “กลัวเหรอ”

            “ไม่— ผมได้ไม่กลัว”

            “เคยรู้สึกเหมือนกำลังจะตายไหม การจมดิ่งอยู่ในน้ำทะเลลึกแต่ทำยังไงก็ไม่พ้นขอบน้ำขึ้นมาสักที”

            “ผมไม่เคย… แต่ถ้าคุณจะทำให้ผมได้สัมผัสกับความรู้สึกนั้น ผมก็จะลองสักครั้ง”

            รอยยิ้มเหยียดขึ้นมุมปากใบหน้าหล่อคม ก่อนจะเข้าทาบทับร่างเล็กกว่า ลิ้นร้อนชื้นกดลงบนเม็ดสีบนยอดเนินอกขาว ลากวนไปมาจนมันแข็งขึ้นเป็นตุ่มไต โอเซฮุนหอบหายใจแรงขึ้นเมื่อมือสากที่ลากลงต่ำตรงเข้ากอบกุมส่วนกลางลำตัวเอาไว้ค่อยๆสอดนิ้วเข้าผ่านเข้าไป ร่างขาวถดตัวขึ้นเล็กน้อย หดเกร็งหน้าท้องอย่างช่วยไม่ได้ ลอบกันริมฝีปากไว้แน่นเมื่อคนด้านบนค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปเพิ่มที่ละนิ้วก่อนที่มันจะเริ่มขยับเข้าออกที่เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ สะโพกกลมกลึงแอ่นขึ้นรับอย่างลืมตัวด้วยความเสียวซ่าน จิกปลายเท้าลงบนผ้าปูเตียงจนยับด้วยความวาบหวาม

            “อื้อ--” โอเซฮุนแอ่นตัวขึ้นเมื่อร่างสูงกว่าด้านบนรัวนิ้วทั้งสามเข้าออกที่ช่องทางชื้น เสียงครางทั้งหมดถูกปากหยักกลืนลงไปเมื่อมันตรงเข้าทาบทับอย่างแนบแน่น เรียวลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดไปมาภายในโพรงปากหวานอย่างหยอกล้อ นึกพอใจเมื่อรับรู้ว่าคนใต้ร่างกำลังจะขาดอากาศหายใจกับจูบที่ยาวนานและไม่สามารถเปล่งเสียงร้องครางออกมาได้ในเวลาเดียวกัน ความชื้นแฉะที่ช่วงล่างบ่งบอกว่าคนใต้ร่างกำลังจะสุขสมในไม่ช้าก่อนที่ร่างขาวจะเกร็งขึ้นเล็กน้อย

            “ฮะอะ !”  เซฮุนร้องออกมาทันทีเมื่อคนด้านบนชักนิ้วทั้งสามออกพร้อมกับถอนจูบที่ยาวนานแนบแน่น ปรือตามองร่างใหญ่หนาตรงหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน

            “มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น โอเซฮุน”

            “ผมรู้ ฮะ.. อะ.. เพราะผมก็ไม่ได้ต้องการแค่นี้ ครอบครองผมสิ ทำมันซ้ำๆ เท่าที่คุณต้องการ”

            “นายกำลังยั่วฉันอยู่รู้ตัวหรือเปล่า”

            “ผมจงใจยั่วคุณเลยต่างหากล่ะอื้อ..!”

            ปาร์คชานยอลจู่โจมคนใต้ร่างแบบไม่ทันได้ตั้งตัว นึกอยากจัดการเด็กช่างยั่วให้ไปไหนไม่ได้ บดขยี้กลีบปากแดงระเรื่ออยู่อย่างนั้น ขบกัดดึงปากล่างด้วยความหมั่นเขี้ยว เสียงครางหวานดังลอดออกมาเป็นระยะก่อนที่มันจะถูกกลบลงด้วยปากหยักหนาที่กดลงแนบแน่นหนักหน่วง มือสากจับเรียวขาขาวสองข้างให้แยกออกจากกันเพื่อง่ายต่อการแทรกลำตัวลงตรงส่วนกลาง ดูเหมือนว่าครั้งนี้คนน่ารักตั้งใจยั่วยวนเขาจริงจังมากทีเดียว จงใจแอ่นตัวขึ้นเพื่อเรียกร้องให้เขาลงมือเสียที ปาร์คชานยอลครางเสียงต่ำในลำคอเมื่อช่วงล่างที่เสียดสีกันไปมานั้นทั้งเปียกชื้นและร้อนวาบ ม่านตาคมเงยมองใบหน้าสวยที่กำลังหลับตาพริ้ม เผยอกลีบปากที่แดงฉ่ำและบวมเจ่อเพื่อสูดอากาศหายใจเข้าไปหลังรสจูบที่หนักหน่วง มือหนากอบกุมแกนกายของตนเองไว้พร้อมก่อนจะจ่อมันที่ช่องทางอ่อนนุ่ม ความแฉะชื้นจากของเหลวในกิจกรรมก่อนหน้านี้ยังคงเป็นตัวช่วยที่ดีในการสอดใส่แกนกายผ่านเข้าไป อาจารย์หนุ่มกดส่วนปลายเข้าไปอย่างใจเย็นก่อนจะค่อยๆกดมันเข้าไปจนสุด

            “อะอ้า !”  มือหนากดร่างขาวที่กำลังแอ่นขึ้นให้ราบลงกับเตียงตามเดิม มองใบหน้าน่ารักที่บิดเบี้ยวไปมาและหยดน้ำที่เริ่มเอ่อคลอบนขอบตาในตอนนี้ อดจะส่งปลายนิ้วเกลี่ยมันออกอย่างแผ่วเบาไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รับรู้ความรู้สึกเด็กน้อยของเขาตรงหน้าในตอนนี้ เขากำลังทรมานจากความคับแน่นไม่ต่างกัน แต่มันกลับรู้สึกดีจนยากที่จะถอนแกนกายออกในตอนนี้ ช่องทางที่ไม่ได้ผ่านการใช้งานมาตลอด 4 ปี คงต้องใช้เวลาสักนิดให้คนตัวขาวใต้ร่างได้ปรับตัว

            “อย่าเกร็ง ฉันสัญญาว่าจะอ่อนโยนกับนายให้มากที่สุด”

            คนตัวขาวพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะส่งสัญญาณบอกให้คนด้านบนรับรู้ว่าเขาพร้อมแล้วที่จะเริ่มบทรักในตอนนี้ เอวสอบขยับกายเข้าออกเนิบนาบอย่างใจเย็น กดจูบไปตามเนินอกและลาดไหล่ขาวเพื่อดึงความสนใจอีกคนจากความเจ็บที่ช่วงล่าง ปากหยักและคมเขี้ยวทิ้งร่องรอยสีเลือดไว้ตามเรือนร่างเนียนละเอียด ตรงเข้าครอบครองเม็ดสีบนยอดอกอีกครั้ง ตวัดเรียวลิ้นจนชุ่มแฉะเป็นตุ่มไตแข็งก่อนจะเริ่มขยับแกนกายช่วงล่างให้ถี่เร็วขึ้น ใบหน้าน่ารักสะบัดไปมาด้วยความเสียวซ่าน ครางไม่ได้ศัพท์เมื่อร่างหนาใหญ่ด้านบนกระแทกกระทั้นแกนกายลงมาจนสุดด้วยความถี่เร็ว

            “เรียกชื่อของฉัน โอเซฮุน ครางออกมา”  เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแหบพร่าแนบใบหูขึ้นสี มองใบหน้าน่ารักที่หลับตาพริ้ม เผยอปากหอบเอาอากาศเข้าไป

            “บอกว่านายต้องการฉัน นายเป็นของฉัน”

            “ผะผม.. ฮะอ้ะ ต้องการคุณ ผมเป็นของคุณอ้ะ !”

            “…..”

            “คุณ.. ฮะ.. ผมเป็นของชานยอลอ้ะ เป็นของปาร์คชานยอล”

            มือสากรวบใบหน้าน่ารักให้เงยขึ้นรับจูบบดขยี้ รัวสะโพกหนากระแทกสอดใสจนสุดกับแรงอารมณ์ความต้องการในตอนนี้ ทาบทับกลีบปากคนใต้ร่างอย่างกระหาย นึกอย่างทำให้กลีบปากแดงระเรื่อนั้นบวมเจ่อกว่าเดิมด้วยการบดขยี้อย่างแนบแน่นและหนักหน่วง แรงตอดรัดที่ช่องทางช่วงล่างเริ่มถี่รัวขึ้นและนั่นบ่งบอกว่าเด็กน้อยช่างยั่วของเขากำลังแตะสุดขอบอารมณ์ในไม่ช้า ปาร์คชานยอลเร่งบดเอวกระแทกแกนกายจนสุดอีกครั้ง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ได้ทำให้เม็ดเหงื่อที่ผุดตามร่างเย็นลงได้เลย นอกจากเสียงของเครื่องปรับอากาศแล้ว ก็คงมีเพียงเสียงครางหวานผสานกับเสียงเนื้อกระทบกันที่ดังระงมไปทั่วห้อง คนตัวขาวบิดกายแอ่นขึ้นอย่างบิดเร้าก่อนจะกระตุกเกร็งเล็กน้อยพร้อมกับเสียงร้องครางหวานหูที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวสุขสมมากเพียงใด ปาร์คชานยอลยังคงแช่แกนกายอยู่อย่างนั้นก่อนจะคำรามต่ำในลำคอ คบกรามแน่นกับความคับแน่นที่ได้ปลดปล่อยออกไปจนหมด

* สามารถกลับไปอ่านบทความที่เหลือของตอนได้ที่เว็บเด็กดีค่ะ :)

The Undead - Special Chapter : You're Breaking Dawn

T H E   U N D E A D

SPECIAL CHAPTER

-YOU’RE BREAKING DAWN-

 

 

 

            “เด็ก ๆ รีบทานเค้กให้เสร็จแล้วเตรียมตัวกลับโรงเรียนประจำได้แล้ว”

            โอเซฮุนยังคงขยับปากบอกเด็กน้อยทั้งสามที่กำลังนั่งทานเค้กก้อนโตอย่างเอร็ดอร่อยกันที่โต๊ะอาหารพลางเหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาที่บอกเวลาใกล้จะสองทุ่มตรงแล้ว แม้ว่าจะอยากให้เจ้าตัวเล็กทั้งสามค้างคืนที่นี่ แต่เพราะวันรุ่งขึ้นเด็ก ๆต้องเข้าเรียนแต่เช้าและเขาไม่ต้องการให้ทั้งสามคนเข้านอนดึกจนเกินไป หลังจากที่ปาร์คลีอาห์เจ้าตัวเล็กคนสุดท้องโตขึ้นพอจะรู้เรื่องและเรียนรู้สิ่งต่าง ๆได้ เขาและปาร์คชานยอลตัดสินใจที่จะส่งให้เจ้าตัวน้อยไปเรียนในโรงเรียนเดียวกับลีลอยด์และไลราห์ซึ่งอยู่ในเมืองอเล็กซานเดรีย แน่นอนว่ามันไกลพอสมควรที่จะต้องไปส่งให้ทันทุกเช้าในแต่ละวัน เขาจึงฝากเด็กน้อยทั้งสามคนไว้กับคิมจงแดและอี้ชิงที่ย้ายไปทำงานในเมืองนั้นเมื่อสองปีก่อนให้ช่วยดูแล

            “กระเป๋าของเด็ก ๆอยู่ในรถนะครับ ผมใส่ไว้ให้แล้ว”

            “โอเค”  ปาร์คชานยอลตอบรับก่อนจะปิดหนังสือในมือลง เหลือบมองร่างขาวที่กำลังทยอยเก็บกวาดแก้วจานอาหารบนโต๊ะด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “ฉันอาจจะกลับมาดึก นอนไปก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน”

            โอเซฮุนไม่ได้ตอบรับประโยคก่อนหน้านั้น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ปาร์คชานยอลรู้สึกไม่พอใจอะไร เป็นเพราะเขารู้ว่าเซฮุนเหนื่อยมากกับการเลี้ยงลูกทั้งสามคนแม้จะเป็นแค่ช่วยปลายสัปดาห์ก็ตามแต่ เขาอาจจะไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นเพราะมัวแต่ยุ่งกับเรื่องงานและไม่ได้คลุกคลีอยู่กับเด็ก ๆอย่างที่เขาควรจะทำในฐานะที่เขาเป็น ‘พ่อ’ ของทั้งสามคน

            “ลีลอยด์ ไลราห์ ลีอาห์ พ่อจะไปรอที่รถรีบตามออกมาล่ะ”

            แวมไพร์หนุ่มบอกเด็กน้อยทั้งสามก่อนจะหยิบเอากุญแจรถแล้วเดินออกไปทันที เซฮุนรีบวางงานเก็บกวาดตรงหน้าแล้วตรงไปหาเจ้าตัวเล็กทั้งสามคนที่ยังคงยืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร

            “เอาล่ะเด็ก ๆ ตั้งใจเรียนกันนะรู้ไหม เชื่อฟังคุณครูและไม่ดื้อไม่ซนกับคุณอาจงแดนะครับ”  เซฮุนบอกเด็กน้อยตรงหน้าพร้อมกับลูบกลุ่มผมเจ้าตัวเล็กอย่างเบามือ

            “แฮปปี้เบิร์ธเดย์ฮะ”

            “สุขสันต์วันเกิดนะคะ รักที่สุดเลย”

            เซฮุนพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะยื่นใบหน้าให้ลูกชายคนโตและลูกสาวคนกลางมอบรอยจูบบนแก้มทั้งสองข้างเป็นของขวัญ และแน่นอน ยังมีเจ้าตัวเล็กคนสุดท้องอีกคนที่เขายังคงเป็นห่วงมากกว่าใคร ใบหน้าขาวก้มลงจุ๊บบนริมฝีปากเล็ก ๆของเจ้าตัวน้อยอย่างแผ่วเบาด้วยความรัก

            “ไปกันได้แล้วเด็ก ๆ คุณพ่อรอนานแล้วนะ”    

            ร่างขาวก้าวเท้าเดินตามไปส่งเด็ก ๆที่หน้าประตู อดจะมองใบหน้าคมคายของคนรักที่กำลังนั่งอยู่ฝั่งคนขับไม่ได้ วางมือไม่ถูกเมื่อสายตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เขาเช่นกัน

            “ขับรถดี ๆนะครับคุณชานยอล”  เซฮุนบอกเสียงเรียบก่อนจะโบกมือให้เด็ก ๆ มองตามรถที่ค่อย ๆเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ มือขาวกระชับโค้ทตัวหน้าแนบกายก่อนจะเดินกลับเข้าด้านในตามเดิมหลังจากปิดประตูลง

             

            เรียวขายกก้าวลงจากอ่างสีขาวหลังจากที่ได้นอนแช่อยู่ในนั่นร่วมชั่วโมงด้วยความสั่นเล็กน้อยก่อนจะรีบหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมทับ จากที่ตั้งใจจะรีบอาบน้ำล้างตัวแล้วเข้านอนเพราะรู้สึกเพลีย แต่ในหัวกลับมีหลายสิ่งหลายอย่างให้ต้องคิดไปเรื่อยจนลืมตัวนอนแช่น้ำในอ่านอยู่นาน แน่นอนโอเซฮุนใช้เวลาในการอาบน้ำนานพอสมควร แต่ก็ต้องยอมรับว่าหลังจากที่มีลูกกับปาร์คชานยอล เขาก็แทบไม่มีเวลาได้ดูแลใส่ใจตัวเองมากเหมือนแต่ก่อน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้โอเซฮุนรู้สึกแย่อะไรเพราะเขาอยากให้เวลาทั้งหมดกับคนที่เขารักอยู่แล้ว

            เซฮุนออกจากห้องน้ำด้วยใบหน้าสดชื่นขึ้นก่อนจะวางพาดผ้าเช็ดตัวสีครีมผืนเล็กกับราวข้างประตู จากที่ตั้งใจจะล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม แต่กลับร่างคุ้นเคยของใครอีกคนกำลังนอนอ่านหนังสือด้วยท่าทีสบาย ๆก่อนจะเหลือบไปมองดอกแคสเปียช่อใหญ่ที่วางอยู่ข้าง ๆ

            มือหนาลดหนังสือลงจากระดับสายตาก่อนจะปิดมันลงแล้ววางบนโต๊ะโคมไฟข้างเตียง ไม่ลืมที่จะตบมือลงบนพื้นที่ข้าง ๆเป็นการบอกให้ร่างขาวที่กำลังยืนมองอยู่นั้นเข้ามาใกล้

            “มานั่งตรงนี้กับฉันสิ”  แวมไพร์หนุ่มบอกอย่างอารมณ์ดี ยกยิ้มเล็กน้อยกับช่อดอกไม้ในมือ  “ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญนาย และคงจะดีกว่าถ้าฉันได้ให้มันก่อนจะผ่านคืนนี้ไป”

            เซฮุนเม้มปากเข้าหากันแน่น แต่ก็ยอมเดินไปยังอีกฝั่งเตียงแล้วแทรกตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนหนา ขยับเข้าใกล้ร่างสูงใหญ่ที่กำลังยันตัวขึ้นพิงหัวเตียง ปาร์คชานยอลในตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ผูกไว้บนขอบสะโพกหนาเพียงเท่านั้น ทั้งที่เขาควรจะชินกับเรือนร่างชายตรงหน้าได้แล้ว แต่อดจะหน้าเห่อร้อนไม่ได้ทุกครั้งไป

            “ฉันรู้ว่านายไม่เคยต้องการอะไรจากฉัน เพราะอย่างนั้น ฉันเลยเลือกจะหาช่อดอกไม้ให้ทุกปีในวันเกิดของนาย หวังว่านายคงจะไม่รู้สึกเบื่อมัน”

            “ผมไม่เคยคิดอย่างนั้น”

            “…..”

            “นอกจากแม่ของผม ลีลอยด์ ไลราห์ และลีอาห์แล้ว คุณคือของขวัญที่ดีที่สุดจากพระเจ้าและผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ผมแค่อยากอยู่กับคุณ ทุกที่ที่มีคุณอยู่”

            ปาร์คชานยอลระบายยิ้มกับคำพูดของร่างขาวที่ตอนนี้ค่อย ๆขยับตัวเข้าใกล้เรื่อย ๆ แวมไพร์หนุ่มยกแขนขึ้นเพื่อโอบไหล่อีกคนให้เข้าแนบชิดมากขึ้นก่อนจะกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม

            “รู้ไหมว่าทุกครั้งที่ฉันมองใบหน้าของนาย มันทำให้ฉันนึกถึงวันแรกที่เราเจอกันทุกครั้งไป”  ปาร์คชานยอลเว้นวรรค ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง  “ตอนนั้นนายเกลียดฉัน ที่ฉันปิดบังนายในสิ่งที่ฉันเป็น และฉันพยายามหาข้อต่อรองเพื่อรั้งให้นายอยู่”

            “…..”

            “ฉันเคยคิดว่า ฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนนายให้เป็นเหมือนกับฉัน เพราะฉันไม่อยากให้นายต้องมาทนใช้ชีวิตที่ต่างจากมนุษย์หรือคนธรรมดาทั่วไป แต่ถ้าสักวันหนึ่งฉันขาดสติจนควบคุมตัวเองไม่อยู่และฆ่าคนที่ฉันรักด้วยการฝังเขี้ยวเพื่อดูดเลือดจนตาย ฉันยอมเปลี่ยนนายให้เป็นเหมือนฉัน”

            “…..”

            “เพราะสุดท้ายฉันหนีความจริงไม่ได้ ว่าฉันต้องการนาย ฉันอยากทำให้นายเป็นของฉัน ฉันอยากกดปลายเขี้ยวแล้วฝังมันให้จม ลิ้มรสเลือดที่สูบฉีดจากหัวใจของนายจนกว่าจะพอใจ”

            “…..”

            “แม้จะรู้ดีว่าในร่างของมนุษย์ธรรมดานายไม่สามารถรองรับความต้องการและอารมณ์ของฉันได้ ฉันรู้ว่าในความสุขสมของครั้งแรกนายจะเจ็บปวดและทรมานแค่ไหน แต่ฉันก็ยังอยากครอบครองนาย”

“…..”

“และฉันอยากให้นายจดจำครั้งแรกที่เรารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน จดจำความเจ็บปวดตอนที่ร่างกายของนายต่อต้านเลือดของฉันแทรกซึมเข้าไปไหลเวียนในชีวิตของนาย แต่เราผ่านมันมาด้วยกัน”

“ครับ ผมจำได้ ผมทรมาน เหมือนกับจะตายให้ได้.. แต่ถ้ามันจะทำให้ผมได้อยู่กับคุณไปตลอด ผมก็ไม่กลัว”

ใบหน้าน่ารักระบายยิ้มก่อนจะวาดวงแขนเพื่อกอดร่างหนาข้าง ๆแต่กลับถูกคนแรงเยอะกว่ากดแนบลงกับเตียงหลังกว้างพร้อมกับทาบทับทิ้งน้ำหนักลง โอเซฮุนหน้าถอดสีเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าจงใจกดส่วนกลางลำตัวลงจนรับรู้ถึงตัวตนที่อัดแน่นภายใต้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั้น

“ค.. คุณชานยอล ผมว่าคุณรีบอาบน้ำเข้านอนเถอะครับ พรุ่งนี้คุณมีงานแต่เช้า”

ปาร์คชานยอลหัวเราะหึในลำคออย่างชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกที่ฉายชัดของโอเซฮุน เขาชอบนักเวลาที่ทำให้ใครอีกคนสั่นไหวจนหน้าขึ้นสี

“ไว้ฉันจะโทรไปสั่งงานอี้ชิงแทน”

“แต่ว่า--”

“ไม่มีแต่”

“…..”

“สิ่งที่นายควรจะทำ คือสัมผัสฉัน โอบกอดฉันอย่างที่นายรู้สึก”

โอเซฮุนสบม่านตาคมตรงหน้าที่ห่างไม่ถึงคืบ ขบกัดริมฝีปากไว้แน่นเมื่อลมหายใจอุ่นร้อนที่ผ่อนเข้าออกอย่างหนักหน่วงเป่ารดพวกแก้มสีระเรื่อ มือขาวที่ยกดันแผงอกร่างสูงด้านบนไว้ค่อย ๆคลายออกอย่างว่าง่าย บอกเป็นนัยให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าเขาพร้อมแล้วกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้พลางปิดเปลืองตาคู่สวยลงราวกับต้องการซึมซับทุกสัมผัสเมื่อร่างสูงตรงหน้าเริ่มขยับตัว

แวมไพร์หนุ่มกดจูบลงบนเปลือกตาคู่สวยที่ปิดสนิทอย่างแผ่วเบาก่อนจะเคลื่อนลงต่ำเพื่อแตะลงบนกลีบปากบางแดงระเรื่อ เหมือนว่าคนตัวขาวจะรู้งานเป็นอย่างดีด้วยการตอบรับจากคนตรงหน้า กลีบปากบางเผยอออกเพื่อต้อนรับลิ้นร้อนให้แทรกเข้ามาแลกรสสัมผัส เรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดอย่างนุ่นนวลในตอนแรกเริ่มแปลเปลี่ยนไปตามอารมณ์ความต้องการที่กำลังสูบฉีดในตอนนี้  ตาคู่สวยปรือขึ้นเมื่อปากหยักถอนออกเชื่องช้าก่อนจะกดจูบลงมาอีกครั้งและอีกครั้งย้ำอยู่อย่างนั้น มือสากกระตุกเชือกคาดเอวชุดคลุมอาบน้ำของคนใต้ร่างอย่างใจเย็นก่อนจะวางมือบนหน้าท้องแบนราบแหวกชุดคลุมให้เผยให้พ้นทาง ร่างขาวแยกเรียวขาออกกว้างให้สองร่างแนบชิดกันมากขึ้นก่อนจะยกเกี่ยวเอวหนาของคนตัวสูงกว่าด้านบนไว้แน่น เสียงครางหวานหูที่เล็ดลอดออกมาจากคนใต้ร่างแผ่วเบาเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหล่าได้เป็นอย่างดี สันจมูกคมลากผ่านลำคอสวย ดูดดึงกดย้ำด้วยไรฟันบนเนินอกเนียนให้เป็นรอยสีเลือดก่อนจะลากลิ้นร้อนเลื่อนลงต่ำ กดปลายลิ้นชื้นลงบนยอดเม็ดสีตรงหน้า ลากเรียวลิ้นบนไปมาราวกับต้องการแกล้งให้อีกคนหายใจติดขัดกับความเสียวซ่านที่กำลังก่อตัวขึ้น ปาร์คชานยอลเงยหน้ามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้ขึ้นสีเป็นปื้น กลีบปากบางที่กำลังเม้มเข้าหากันแน่นบ่งบอกว่าร่างขาวตรงหน้ากำลังทรมานกับความต้องการในตอนนี้ แน่นอนว่าเขาทรมานไม่ต่างกันกับความอัดแน่นที่รอเวลาปลดปล่อยออกมา แวมไพร์หนุ่มลากมือไปตามเรียวขาขาวที่ตอนนี้แยกออกกว้าง กดนิ้วผ่านช่องทางอ่อนนุ่มอย่างใจเย็นก่อนจะเริ่มขยับมันอย่างช้า ๆให้คนใต้ร่างได้ปรับตัวรับกับสิ่งที่คับแน่นกว่าในอีกไม่ช้า ปากหยักกดจูบบนพวงแก้มนุ่มก่อนจะแนบริมฝีปากที่ข้างหูขึ้นสี

“รู้อะไรไหมโอเซฮุน นายคือแสงแห่งรุ่งตะวัน คือแสงสว่างและความอบอุ่นหนึ่งเดียวที่ข้ามผ่านมายังโลกของฉันที่ไม่เคยให้ใครเข้าถึง”

“…..”

“นายคือสิ่งที่พระเจ้าสร้างขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ งดงาม ไร้ที่ติ และกับชีวิตที่ต้องคำสาปอย่างฉัน นายคือปาฏิหารที่มีอยู่จริง”

โอเซฮุนระบายยิ้มกว้าง กอบกุมใบหน้าคมคายให้ขยับเข้ามาใกล้ กวาดสายตามองไปตามส่วนต่าง ๆราวกับว่าไม่ต้องการให้ภาพตรงหน้าเลือนหายไป ก่อนจะลากเรียวนิ้วไปตามโครงหน้าคม

“ผมรักคุณ ปาร์คชานยอล”

“…..”

“ผมไม่เคยเสียใจเลย ที่ผมเป็นของคุณ”

แวมไพร์หนุ่มระบายยิ้มบางบนใบหน้า อดจะลูบกลุ่มผมนุ่มของคนตัวเล็กกว่าอย่างนึกเอ็นดูไม่ได้  แตะริมฝีปากลงบนจมูกรั้นอย่างรักใคร่ก่อนจะกอบกุมใบหน้าน่ารักให้เงยขึ้นรับสัมผัสอ่อนนุ่ม มือหนาบีบคลึงสะโพกกลมมนอย่างใจเย็นก่อนจะลากไปยังโคนขาอ่อนด้านในของคนใต้ร่าง กอบกุมแกนกายที่กำลังแข็งขืนไว้ก่อนจะกดส่วนปลายเข้าผ่านช่องทางอ่อนนุ่มและดันเข้าจนสุด โอเซฮุนขืนตัวขึ้นเล็กน้อยกับความเจ็บแปลบที่ช่วงล่างราวกับร่างนั้นกำลังแตกเป็นเสี่ยง ทว่ารู้สึกเสียวซ่านจนอดจะหดเกร็งหน้าท้องไม่ได้เช่นกัน ปากหยักกดจูบลงบนขมับบางเพื่อปลอบประโลมให้คนใต้ร่างผ่อนคลายขึ้นเมื่อเริ่มขยับกายที่ช่วงล่างเข้าออกอย่างเนิบนาบ ใบหน้าขาวซีดดูเหมือนจะบิดเบี้ยวกับความขับแน่นของเนื้อที่เสียดสีกันไปมาเมื่อแวมไพร์หนุ่มขยับกายเข้าออกตามแรงอารมณ์ที่แรงและถี่ขึ้นเรื่อย ๆ  มือสากเกลี่ยนิ้วไปตามขอบตาคู่สวยที่มีน้ำใสเอ่อคลอก่อนจะทาบทับลงบนกลีบปากแดงระเรื่ออย่างแนบแน่น เสียงครางหวานที่ลอยออกมาไม่ได้ศัพท์กระตุ้นให้แวมไพร์หนุ่มกดน้ำหนักลงบนกลีบปากบางให้หนักหน่วงยิ่งขึ้น แรงตอดรัดที่แกนกายทำให้เขารู้ว่าร่างขาวกำลังแตะขอบอารมณ์ในไม่ช้า แขนขาวโอบลำคอของคนด้านบนไว้แน่นจิกทึ้งกลุ่มผมด้วยความวาบหวามเสียวซ่าน กัดไรฟันลงบนลาดไหล่หนาเมื่อร่างใหญ่กระแทกกระทั้นการสอดใส่ที่แรงและหนักหน่วงกว่าเดิมก่อนที่ร่างทั้งร่างจะกระตุกเกร็ง รับรู้ถึงความอุ่นโหวงในช่องท้องเมื่อการปลดปล่อยได้ผ่านเข้ามา เปลือกตาคู่สวยปรือขึ้นมองพื้นเพดานห้องสีครีมอย่างเหนื่อยอ่อน เสียงครางต่ำคำรามของแวมไพร์หนุ่มคนรักยังคงชัดก้องข้างใบหู ลมหายใจอุ่นร้อนและแรงหอบที่ผ่อนเข้าออกอย่างหนักหน่วงของปาร์คชานยอลยังคงวนเวียนอยู่บนลาดไหล่บางที่ใบหน้าคมคายทิ้งน้ำหนักไว้เมื่อบทเพลงรักจบลง

“ผมเหมือนจะตายให้ได้..”

“…..”

“มันเหมือนครั้งแรกของผมกับคุณ”

ปาร์คชานยอลลูบนิ้วมือไปตามหน้าผากมน ซับเม็ดเหงื่อที่ผุดบนใบหน้าน่ารักอย่างแผ่วเบาก่อนจะสอดวงแขนแกร่งโอบร่างคนตัวเล็กกว่าไว้แนบอก อดจะระบายยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อคนใต้ร่างสอดวงแขนโอบกอดกลับมาเช่นกัน

“สุขสันต์วันเกิด ที่รัก”

“…..”

“นายอาจจะได้ของขวัญชิ้นใหญ่อีกหนึ่งชิ้น”

“แต่คุณให้ช่อดอกไม้ผมมาแล้วนะครับ”

สีหน้าที่มีแววสงสัยฉายชัดของคนน่ารักทำเอาแวมไพร์หนุ่มอดจะขโมยหอมแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่ไม่ได้ ก่อนจะแนบริมฝีปากกับใบหูที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ

 

“ขอบคุณที่นายกำลังจะมีทายาทแวมไพร์คนที่สี่แห่งแคว้นทรานซิลวาเนียให้ฉัน โอเซฮุน”   

 

 

 

-The End-

 

#TheUndeadชฮ

 

 

*TALK*

ตัดจบแบบนี้เลยก็แล้วกันเน้อ มีมีอะไรพิเศษเลย ฉากคัทอาจจะแปลกๆไปบ้างนะคะ

เพราะไม่ได้เขียนนานมาก T^T เอาเป็นว่า.. แฮปปี้เบิร์ธเดย์โอเซฮุนนนนนนนนนนนนน

ตั้งใจอัพตอนพิเศษวันนี้เลย ยังทันเนอะ ยังอยู่ในช่วงเวลาวันเกิดน้องเซฮุนที่น่ารักของเรา

ขอให้น้องเซฮุนมีความสุขมากๆ เป็นที่รักของพี่ ๆทุกคนเลย โดยเฉพาะพี่ชานยอล อิอิ

ไม่รู้ว่าพี่ชานจะให้อะไรน้องฮุนเป็นของขวัญ อยากรู้จังเลย >.<

แต่ตอนพิเศษอันเดดตอนนี้ ของขวัญจากพี่ชานให้น้องฮุนคือเบบี้คนที่สี่

เพิ่งงานให้น้องฮุนเลี้ยงลูกต่อไป #สาปไรท์ได้เลออออออออ

หวังว่าจะยังมีคนคิดถึงฟิคเรื่องนี้อยู่บ้างนะคะ ถึงจะจบไปนานแล้วก็ตาม

ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคนเลย รักและกอดแน่น <3

ปล. ยังมีเล่มฟิคพร้อมส่งอยู่ 3 เล่มนะคะ เผื่อมีใครสนใจติดต่อได้ที่ทวิตเตอร์ @_hydrangeax ค่ะ ลืมประกาศในนี้ไปเลย ;__;  

อีก 1 ปล. เราอัพฟิคในเด็กดีไม่ได้.. ไม่ทราบสาเหตุเลยค่ะ

แต่ว่าถ้าใครอยากพูดคุยหรือจะสกรีมฟิค

ใช้แฮชแท็ก #TheUndeadชฮ ผ่านทวิตเตอร์ก็ได้ค่ะ :'(  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

BEAUTIFUL COLLISION : Chapter 05 - Love Is Color Blind [100%]

BEAUTIFUL  COLLISION

- Love Is Color Blind -

“ความรักทำให้คนตาบอด..  และผมเป็นหนึ่งในนั้น” –  โอ เซฮุน

            ผมกำกระดาษสีครีมเล็กๆในมือด้วยความรู้สึกอันหนักอึ้ง ผมได้มันมาเมื่อวานนี้หลังจากที่ปาร์คชานยอลกลับไปได้ไม่นาน มีชายร่างสูงในชุดแจ็คเก็ตหนังคำเดินเข้ามาทักผม แม้ไม่อาจเห็นแววตาภายใต้แว่นสีดำและมาส์กปิดปากนั้น ผมก็พอจะมองออกว่าผู้ชายตรงหน้าคงจะดูดีมากทีเดียวผ่านรอยยิ้มมุมปากที่ยกขึ้นอย่างไว้ตัว แต่ผมกลับรู้สึกคุ้นหน้าคนตรงหน้าไม่น้อยว่าผมเคยเห็นเขาที่ไหน จนกระทั่งเสียงทุ้มจากอีกคนแนะนำตัวกับผมก่อน และนั่นทำให้ผมถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ

            เขาคือจองจุนยอง วงเฮลิออส…  

            เหตุการณ์หลังจากนั้น คำพูดมากมายที่ออกมาจากปากของจองจุนยองทำให้ผมต้องกำมือแน่นอย่างระงับอารมณ์ จุนยองตามชานยอลมาถึงที่นี่และรับรู้ว่าผมกับชานยอลเลิกกันเพราะชานยอลต้องการเข้าเป็นสมาชิกวงเฮลิออส เรามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและไม่สามารถเปิดเผยได้

            ‘รู้อะไรไหมเซฮุน นายคือความลับที่ปาร์คชานยอลเก็บไว้ลึกที่สุด’

            ‘…..’

            ‘นายคือความอ่อนแอ คือจุดอ่อนอันเปราะบางที่เมื่อไหร่ก็ตามที่มีนายเข้ามาเกี่ยวข้อง ฉันมั่นใจว่าไม่มีทางที่ชานยอลจะไม่กลัว’

            ‘…..’

            ‘ฉันรู้แล้วว่านายคือเหตุผลเดียวที่ปาร์คชานยอลมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่มีชีวิตอยู่เพื่อเป็นปาร์คชานยอลแห่งเฮลิออส และมันน่ารำคาญสำหรับฉัน ที่ปาร์คชานยอลให้ความสำคัญกับนายมากกว่าสิ่งที่อยู่ในมือ’

            ‘…..’

            ‘มันตลกดีว่าไหม ที่ความรักกับความฝันมันมักจะสวนทางกัน แต่มันตลกกว่า ที่ความฝันของปาร์คชานยอลมีนายอยู่ในนั้น’

            ‘คุณต้องการอะไรบอกผมมาเลยดีกว่า’

‘…..’

‘ต่อให้คุณพูดให้มันดูดีแค่ไหน เรื่องของผมกับชานยอลมันจบไปแล้ว จบแล้วจริง ๆ.. คุณจะได้ไม่ต้องมากังวลว่าชานยอลจะเห็นผมสำคัญกว่าการเป็นเฮลิออส’

‘นายคิดอย่างนั้นเหรอ โอเค ถ้าอย่างนั้นเก็บกระดาษใบนี้ไว้ก็แล้วกัน’

‘…..’

‘ฉันกำลังหาคนที่จะถ่ายมิวสิควีดีโอตัวใหม่ของเฮลิออส ซึ่งจะต้องถ่ายทำอีกไม่กี่วันจากนี้ เพียงแต่ฉันอยากให้คน ๆนั้นเป็นนาย’

‘คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เหอะ ผมไม่ถ่าย ไม่ถ่ายเด็ดขาด !’

‘ไม่เอาน่า ถ่ายไม่นานก็เสร็จ แถมค่าตอบแทนอาจจะชดใช้หนีค่ารักษาแม่ของนายหมดเลยก็ได้ การที่ชานยอลเอาเงินมาให้นายถึงที่นี่ ราวกับจะบอกว่าถึงยังไงนายก็ไม่มีปัญญาหาเงินที่จะรักษาแม่ตัวเองได้ คิดดูให้ดีโอเซฮุน งานสบาย ๆได้เงินเยอะแบบนี้โอกาสไม่ได้มีมาง่าย ๆ’

‘…..’

‘ฉันให้เวลาคิดทบทวนถึงพรุ่งนี้ 9 โมงเช้า แล้วฉันจะรอรับโทรศัพท์จากนาย’

‘…..’

‘ในเมื่อนายบอกว่ามันจบลงแล้ว สิ่งที่นายควรทำ ก็คือการพิสูจน์คำพูดของนายให้ฉันเห็น’

‘…..’

‘ถ้าทำไม่ได้ ก็ตายไปจากชีวิตปาร์คชานยอลซะ’

ผมไม่เข้าใจความคิดของจุนยองเลยสักนิด คำพูดราวกับจะผลักไสให้ผมออกห่างจากชานยอล แต่กลับยื่นข้อเสนอที่ทำให้ผมกลับไปเจอชานยอลอีกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ผมคิดว่าผมจะตอบตกลงกับข้อเสนอบ้า ๆนี่

ผมไม่ได้ทำเพื่อจะพิสูจน์ตัวเองอะไรทั้งนั้น

ผมไม่ได้ทำเพื่อปาร์คชานยอลและวงเฮลิออสอะไรนั่น

ผมจะคิดว่าผมกำลังทำเพื่อนำเงินมาใช้ในการรักษาแม่ของผมเท่านั้นพอ

“คุณจุนยอง ผมตกลง พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปหาคุณที่บริษัท รอเจอผมได้เลย”

            ร่างโปร่งบางเดินผ่านประตูกระจกบานเลื่อนเข้าไปด้านในบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งหลังจากยื่นนามบัตรของจองจุนยองให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ด้านหน้า ขายาวก้าวอย่างเชื่องช้าไปตามทางที่เต็มไปด้วยผู้คนเดินสวนกันไปมา แต่บางอย่างกลับเรียกความสนใจจากเขาได้มากทีเดียวก่อนจะสาวเท้าเข้าไปราวกับมีแรงดึดดูด นิ้วเรียวยาวเอื้อมออกไปยังภาพเบื้องหน้า เขาอยู่ใกล้แค่นี้ แต่กลับรู้สึกว่าเขาห่างไกลมากแล้วจริง ๆ

            ภาพแบนเนอร์ขนาดใหญ่ของวงเฮลิออสกับสมาชิกใหม่อย่างปาร์คชานยอล

            ร่างสูงใหญ่ในแจ็คเก็ตหนังดำ ผมสีควันบุหรี่ที่เซ็ทขึ้นรับใบหน้าหล่อคมคายอย่างลงตัวอีกทั้งม่านตาคมที่มองตรง มันไม่ได้สื่ออารมณ์ใด ๆออกมาแต่โอเซฮุนก็คิดว่ามันดูมีเสน่ห์มากทีเดียวจนยากที่จะละสายตา ภาพนี้คงจะออกสู่สายตาคนทั้งประเทศและอาจจะคนทั้งโลกในเวลาอีกไม่นาน ก็ดีแล้ว ที่ตรงนั้นเหมาะกับชานยอลที่สุดแล้ว

            “ผมเสียใจที่เรื่องของเราจบลงแบบนั้น แต่ผมจะไม่ขอย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไร”

            ร่างบางขยับปากกับตัวเองอย่างแผ่วเบา กระพริบตาถี่เพื่อกลืนน้ำตาที่ทำท่าเอ่อคลอออกมาให้ไหลย้อนกลับไป

            “ผม แม่ของผม และจงอิน เราอยู่ในโลกเดียวกัน”

            .

            .

            .

            “แต่พี่ไม่ใช่ พี่ไม่ได้อยู่ในโลกของผมอีกแล้ว ปาร์คชานยอล”

            โอเซฮุนเดินไปตามทางที่จุนยองบอกเขาเมื่อวานนี้จนมาหยุดที่หน้าห้อง ป้ายชื่อ ‘Helios’ เด่นอยู่ตรงหน้า มือขาวชะงักเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ตัดสินใจเคาะลงไปบนบานประตู

            เสียงตอบรับดังผ่านมาให้พอได้ยิน เป็นการบอกอนุญาตให้เข้าไปด้านในได้ ร่างโปร่งบางค่อยๆแทรกตัวเข้าไปก่อนจะปิดประตูลงพร้อมปรับสายตามองภาพตรงหน้า เขาอาจจะคิดมากไปเพราะแผ่นหลังกว้างนั่นดูคุ้นเคยจนน่าใจหาย แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเขากลับอยากเปิดประตูแล้ววิ่งออกไปทันที คนตรงหน้าคือคนที่เขายังไม่พร้อมจะเห็นหน้าเลยสักนิด

            ม่านตาคมวาวขึ้นเล็กน้อยแต่เพียงไม่กี่วิต่อมาก็หันกลับไปสนใจกองกระดาษตรงหน้าตามเดิม ซึ่งเขาคิดว่ามันคงเป็นโน๊ตเพลงต่าง ๆ แต่ใบหน้าคมคายก็หันกลับมาอีกครั้งพร้อมสีหน้านิ่งเรียบไม่สื่ออารมณ์ใด ๆ

            “นาย มาทำอะไรที่นี่”

            น้ำเสียงคุ้นเคยเอ่ยถามแผ่วเบา แต่เขากลับได้ยินมันชัดเจน อาจจะเพราะห้องนี้มันเงียบเกินไปสำหรับเขาที่อยู่กับปาร์คชานยอลตามลำพัง หรืออันที่จริงเขารอจะได้ยินเสียงของคนตรงหน้ามาตลอดกันแน่ 

ร่างขาวยกมือเสยผมอย่างลวก ๆแก้เก้อ เม้มปากแน่นกับการนึกหาคำตอบที่พอจะฟังขึ้นได้บ้าง  “ผม มาทำงานที่นี่ ทะ.. ทำความสะอาด ก็แค่เดินดูสถานที่”

            ดูเหมือนคำตอบของเขาทำให้ร่างสูงตรงหน้าคิ้วย่นขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไหวไหล่พร้อมกับวางกีต้าร์โปร่งสีครีมลงแล้วนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทีสบาย ๆผิดกับเขาที่ยังคงยืนแน่นิ่งและไม่รู้จะเก็บมืออันงุ่มง่ามนี้ไว้ที่ไหน

            “หึ อะไรกันที่เหวี่ยงนายกลับมาเจอฉันอีกครั้ง ทั้งที่เราจบกันด้วยไม่ดีเท่าไหร่”   ปาร์คชานยอลว่าแสยะยิ้มมุมปาก ปรายตามองร่างขาวที่ยังคงยืนอยู่กับที่จนอดไม่ไหวต้องถีบเก้าอี้ข้าง ๆอีกตัวไปให้   “นั่งสิ ฉันไม่คิดว่านายจะยืนอยู่ตรงนั้นทั้งวันหรอกนะ”

            “ขอบคุณ ถ้าไม่จำเป็น ผมก็ไม่ได้อยากจะมาที่นี่อยู่แล้ว”

            “อย่างนั้นเหรอ นึกว่านายจะคิดถึงฉัน อยากเห็นหน้าฉันใจจะขาดจนต้องหาทางมาทำงานที่นี่เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ฉันตลอดเวลา”

            “อย่ามาสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย ผมแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออก”

            “รวมถึงเรื่องของหัวใจ ?”   คนตัวสูงกว่าเอ่ยถามพร้อมกับยันตัวขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างขาวที่นั่งอยู่ปลายโต๊ะประชุม โน้มใบหน้าเข้าใกล้อีกคนหมายมองม่านตาคู่สวยที่เคยหลงใหล   “นายนี่โกหกไม่เก่งเหมือนกันนะ”

“…..”

“ฉันจะถามอีกครั้ง นายมาทำอะไรที่นี่ โอเซฮุน”

นิ้วเรียวยาวกำมือเข้าหากันแน่น ปลายเล็บจิกลงบนผิวจนเป็นรอยเมื่อดวงตาคมโตกำลังมองเขาอย่างคาดคั้นและน้ำเสียงกดต่ำนั่นราวกับเร่งเร้าเอาคำตอบให้ได้  โอเซฮุนได้แต่ภาวนาในใจขอให้ใครก็ได้เข้ามาในห้องนี้ก่อนที่เขาจะจัดการฆ่าสมาชิกวงเฮลิออสเสียก่อน

“ฉันเป็นคนเสนอให้เซฮุนมาร่วมงานกับเฮลิออสเอง หรือนายมีปัญหาอะไร ชานยอล”

คนตัวสูงผละออกจากอีกคนทันทีเมื่อมีคนที่สามเข้ามาในห้องโดยไม่บอกกล่าวก่อนจะทวนคำพูดของเพื่อนรวมวงอีกครั้ง

“เซฮุนจะร่วมงานกับเฮลิออส ? นายกำลังจะบอกอะไรกันแน่จุนยอง”

“เซฮุนจะมีส่วนร่วมในการถ่ายทำมิวสิควีดีโอของเฮลิออส เป็นไง เซอร์ไพรส์มากใช่ไหม”

ปาร์คชานยอลหลับตาแน่นกับคำตอบของเพื่อนร่วมวงอย่างเก็บอารมณ์ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา  “นายไปเจอเซฮุนตอนไหน”

จุนยองไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักกับคำถามที่ส่งมาด้วยน้ำเสียงกดต่ำก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกมุมห้อง

“จุนยอง ไม่ได้ยินที่ฉันถาม ?”

ความเงียบยังคงเป็นคำตอบที่เขาได้จากจุนยองและนั่นทำให้เขานึกฉุนไม่น้อยจนต้องปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อดึงเพื่อนร่วมวงขึ้นมาประจัญหน้า

“กูถามว่ามึงไปหาเซฮุนตอนไหน !? ตอบกู !”

“แล้วนายจะสนใจทำไมถ้าฉันจะไปหาเซฮุน ! จบไปแล้วนี่ หึงเหรอ ? หวงทั้งที่ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเซฮุนแล้วอย่างนั้นเหรอ ?”

“…..”

“บอกให้ก็ได้ สองวันก่อนฉันขับรถตามนายไปเอง เป็นอย่างที่ฉันคิดไม่มีผิด ฉันรู้ความลับของนายกับเซฮุนทุกอย่าง”

“…..”

“ตอนแรกฉันก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของนายสักเท่าไหร่”   จุนยองเว้นวรรค แสยะยิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะขยับเข้าใกล้คนตรงหน้า   “แต่ฉันก็ต้องบอกตามตรงว่าฉันสนใจคนรักเก่าของนายมากเลยทีเดียว เด็กนั่นอาจจะเป็นของนายมาแล้ว แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ เพราะฉันจะลบทุกรอยที่เคยเป็นของนายเอง”

ผลัวะ !!

“พี่ชานยอล !”  โอเซฮุนที่กึ่งนั่งกึ่งลุกมองสองคนยืนต่อปากต่อคำกันอยู่นานรีบปรี่เข้าไปดึงคนตัวสูงกว่าออกอย่างทุลักทุเล มือใหญ่ทำท่าจะประเคนหมัดซ้ำบนใบหน้าของจุนยองอีกครั้งแต่คนตัวขาวข้าง ๆยื้อเอาไว้ก่อน  “หยุด ! ผมบอกให้หยุดไง ! อย่าทำแบบนี้ !”

            มือหนาปล่อยเพื่อนร่วมวงลงอย่างหัวเสียก่อนจะหันมามองค้อนอีกคนที่ยืนจับแขนเขาไว้แน่น

“โถ่เว้ย ! นายห้ามฉันทำไมเซฮุน ปกป้องมันงั้นเหรอ !?”

“ไม่ใช่ ! อย่าคิดไปเองได้ไหม !”

“แล้วมันยังไง ! จะให้ฉันคิดยังไงพูดสิ !”

“…..”

“นายมันน่ารำคาญจริง ๆ มากับฉันเลยเด็กบ้าเอ้ย !”

เวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมงกับความเงียบที่แสนอึดอัดตลอดทาง โอเซฮุนไม่สามารถรู้ได้เลยว่าใครอีกคนกำลังพาเขาไปที่ไหน สิ่งที่เขารับรู้คือชานยอลขับรถพาเขาออกมาไกลจากตัวเมืองมากแล้ว สองข้างทางเริ่มเป็นแนวป่าและเขาเริ่มกลัวร่างสูงข้าง ๆขึ้นมาจับใจ

ปึก !!

นั่นคือเสียงที่เซฮุนได้ยินทันทีที่ร่างถูกเหวี่ยงกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ในป่าแห่งหนึ่งอย่างแรง ใบหน้าบิดเล็กน้อยกับความเจ็บตรงหัวไหล่แล้วก็ต้องร้องออกมาเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่บีบเข้าที่ไหล่ทั้งสองข้างซ้ำเติม

ร่างกายเขาไม่ได้อ่อนแอ แต่ใจเขาต่างหากที่มันไม่มีเรี่ยวแรงอีกแล้ว..

“มันให้เงินนายเท่าไหร่ ! ตอบฉันมาว่ามันจ่ายเท่าไหร่นายถึงยอมตกลงกับมัน !”

“ผมไม่รู้ ! ปล่อยได้ไหมมันเจ็บ !”

“โกหก ! นายเป็นคนเห็นแก่เงินตั้งแต่เมื่อไหร่กันเซฮุน ! ทีกับฉันนายปัดสิ่งที่ฉันหยิบยื่นให้อย่างไม่ใยดี แต่นายกลับตอบรับคำไอ้จุนยองที่นายรู้จักเพียงไม่กี่นาที นายทำได้ยังไง !”

“…..”

“นายคิดเหรอว่ามันจ้างนายมาแค่ให้ร่วมงานโดยไม่หวังอย่างอื่น นายไม่มีทางตามมันทัน !”

“ถ้าเขาจะหวังอย่างอื่นแล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม ! คนเราจะเปลี่ยนความคิดบ้างไม่ได้เลยเหรอ เจออะไรที่ดีกว่าน่าสนใจกว่าก็ควรคว้าไว้ ผมพูดผิดตรงไหน !”

“…..”

“จุนยองให้ผมได้มากกว่าพี่ก็แล้วกัน”

“โอเซฮุน !”

น้ำเสียงที่ตะคอกกลับมาไม่ได้ทำให้ร่างขาวเกรงกลัวเลยสักนิด แต่กลับเชิดหน้าอย่างถือดีแม้ว่าม่านตาคู่สวยเริ่มสั่นไหวและของเหลวบางอย่างเอ่อคลอริมขอบตา ใบหน้าคมคายส่งลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างเก็บอารมณ์ หัวเราะหึในลำคอให้กับการโดนฉีกหน้าจากคำพูดคนที่เขาเคยรักมากที่สุด

“หึ นั่นสินะ ถ่ายงานนิดหน่อย แล้วค่อยไปต่อกันที่ห้อง ได้เงินไม่รู้ตั้งกี่หลักเป็นกอบเป็นกำ ทนเหนื่อย หรืออาจจะทนเจ็บไม่กี่ชั่วโมงก็มีเงินในบัญชี นายนี่ฉลาดจริง ๆ”

“รู้ก็ดี ผมจะทำในสิ่งที่ผมต้องทำ ส่วนพี่ ก็ควรทำในส่วนที่พี่ควรจะทำ ไม่จำเป็นต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก หลบไป !”  มือขาวปัดไหล่อีกคนให้พ้นทางอย่างสุดแรง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกก็ถูกคนตัวสูงกว่ารั้งแขนไว้เสียก่อน

“นายต้องการเงินเท่าไหร่เซฮุน จุนยองให้นายเท่าไหร่ฉันจะให้มากกว่า แลกกับการนอนกับฉัน”

“…..”

“แค่นายตอบตกลง นายไม่จำเป็นต้องมาถ่ายทำอะไรทั้งนั้น แค่ไปกับฉัน”

“…..”

“เผื่อนายไม่รู้ ฉันทนไม่ได้ถ้านายจะต้องตกเป็นของคนอื่น ทั้งที่นายเคยเป็นของฉัน ต่อให้ตอนนี้เราเป็นคนแปลกหน้ากันแล้วก็ตาม มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว ฉันยังอยากมีนายอยู่กับฉัน”

“…..”

“เพราะฉันไม่ต้องการให้คนทั้งโลกรู้จักนาย ฉันอยากเก็บซ่อนนายไว้กับฉันคนเดียวเท่านั้น”

หยดน้ำตาเม็ดโตที่กลั้นมานานหยดลงอาบแก้มอย่างช่วยไม่ได้ โอเซฮุนรู้สึกราวกับร่างกายกำลังจะทิ้งตัวลงกับพื้นในไม่ช้า มันโอนเอนและสั่นเทาไปหมดกับทุกประโยคจากปากร่างสูงข้าง ๆ ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อย ๆจนแทบมองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

“กอดผมหน่อย.. ช่วยกอดผม กอดให้แน่น ๆได้ไหม”

“…..”

“เวลาที่ผมมีความสุข กอดผมไว้แน่น ๆ เวลาที่ผมร้องไห้ กอดผมไว้แน่น ๆ หรือแม้แต่วินาทีสุดท้ายของชีวิต เวลาที่ผมกำลังจะจากโลกนี้ไปให้กอดผมไว้แน่น ๆ กอดผม อย่างที่พี่เคยทำ กอด…”

 เปลือกตาคู่สวยปิดลงพร้อมหยดน้ำไหลลงจากหางตาเมื่อถูกใครอีกคนรวบตัวสู่อ้อมแขน ใบหน้าขาวซุกลงกลางอกแกร่งของคนตัวสูงกว่า ปล่อยน้ำตาให้เปียกชุ่มบนเสื้อเป็นวงกว้าง กำชายเสื้อของคนที่สวมกอดจนยับเป็นรอย

มือหนาดันไหล่คนในอ้อมกอดออกเล็กน้อยก่อนจะยกเชยปลายคางแหลมขึ้นรับสัมผัสแนบแน่น เซฮุนยกยิ้มกับการละเลียดจูบและค่อย ๆรุกล้ำจากคนตรงหน้า แม้ว่ามันจะปะปนไปด้วยรสเค็มปร่าของหยดน้ำตา แต่เขากลับมีความสุขและต้องการซึมซับทุกความรู้สึกที่ส่งผ่านมา

เขาโหยหาสัมผัสนี้มาตลอด และเขากำลังปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น

โอเซฮุนร้องซี๊ดเบา ๆหลังจากเสื้อยืดสีขาวได้ถูกคนด้านบนถอดออกให้พ้นทางก่อนจะถูกจับกดลงจนแผ่นหลังสีกับเบาะรถ ปลายจมูกโด่งลากไปตามลำคอสวยอย่างหลงใหลก่อนจะแนบริมฝีปากกดเม้มเป็นรอยสีเลือดพร้อมกับจัดการปลดเข็มขัดคนใต้ร่างเพื่อดึงยีนส์สีดำที่รัดแนบขาออกไปกองที่พื้น มือสากลูบไปตามเรียวขาขาวอย่างหยามใจเรียกเสียงครางเบาจากอีกคนได้เป็นอย่างดี มันเสียวซ่านมากทีเดียวกับปลายนิ้วที่ลอกเป็นขุ่ยจากการเล่นกีต้าร์ได้ลากไปตามเรียวขาขึ้นมาถึงสะโพกกลมมน กดปลายเล็บลงบนลาดไหล่หนาอย่างลืมตัว บิดกายแอ่นเร้าเมื่อคนด้านบนส่งลิ้นร้อนละเลียดบนยอดอกจนแข็งเป็นตุ่มไตก่อนจะลากเรียวลิ้นลงต่ำผ่านหน้าท้องแบนราบหากแต่มีกล้ามหน้าท้องอ่อน ๆรำไร ปากหยักกดจูบย้ำไปทั่วเนื้ออ่อนโคนขาด้านในก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวลงทาบทับคนตัวเล็กกว่าขบใบหูขาวที่ตอนนี้ขึ้นสีจนแดงเป็นปื้น

“มีความสุขมากใช่ไหมเซฮุน ”   เสียงแหบพร่าเอ่ยถามแนบข้างหู ร่างบางพยักหน้ารับเล็กน้อยปรือตาขึ้นมาใบหน้าคบคายที่ห่างเพียงแค่ลมหายใจ  “นายอาจจะเจ็บ เพราะอย่างนั้นฉันจะสอดนิ้วเข้าไปก่อน”

คนใต้ร่างส่ายหน้าไปมาก่อนจะยกวงแขนโอบรอบลำคอคนเป็นพี่ไว้แน่น  “ไม่ต้องสอดนิ้วอะไรทั้งนั้น ผมต้องการตัวตนของพี่ทั้งหมด”

โอเซฮุนระบายยิ้มบนใบหน้าเพื่อย้ำบอกว่าเขาโอเค แต่แล้วรอยยิ้มนั่นก็เริ่มบิดเบี้ยว นิ่วหน้ากัดริมฝีปากแน่นเมื่อคนด้านบนค่อย ๆดันแกนกายผ่านช่องทางอ่อนนุ่มที่ไม่ได้ผ่านการใช้งานมานานเข้ามาจนสุด ม่านตาเริ่มเอ่อคลออีกครั้งกับความเจ็บแปลบราวกับร่างได้แตกเป็นเสี่ยง ๆ

“หายเจ็บหรือยัง ฉันจะไม่ขยับถ้านายไม่พร้อม”   ร่างสูงเอ่ยถาม ลากปลายนิ้วปาดหยดน้ำที่หางตาอีกคน

“ผมโอเค อะ..โอเคแล้ว” 

ปาร์คชานยอลอมยิ้มกับคำตอบผ่านน้ำเสียงสั่นเครือก่อนจะเริ่มขยับกายเข้าออกอย่างเนิบนาบ มือหนาจับเข้าที่สะโพกกลมมนทั้งสองไว้มั่นเปลี่ยนเป็นการสอดใส่ที่หนักหน่วงขึ้น กดย้ำจุดกระสั่นเรียกเสียงครางไม่ได้ศัพท์จากคนใต้ร่างเป็นระยะ ปากหยักขบเม้มเม็ดสีบนแผ่นอกบางอีกครั้ง รัวลิ้นหนาจนคนตัวขาวต้องแอ่นร่างรับความเสียวซ่านนั้น สอดเรียวนิ้วไปตามกลุ่มผมร่างสูงด้านบนจิกทึ้งกับความวาบหวาบที่กำลังถูกปลดปล่อยในไม่ช้า

เสียงครางหวานที่ผสานกับเสียงผิวกายเสียดสีไปมากับเบาะรถปลุกอารมณ์ของร่างสูงได้มากทีเดียว เขากำลังแตะจุดสูงสุดในไม่กี่อึดใจ ขยับกายถี่ขึ้นตามแรงอารมณ์ เซฮุนฝังหน้าแนบกับเบาะเม้มปากเน้น แรงตอดรัดทำให้ปาร์คชานยอลรับรู้ว่าคนตัวขาวใกล้แตะขอบอารมณ์แล้ว สะโพกหนากระแทกแกนกายเต็มแรงจนคนใต้ร่างต้องยกมือขึ้นปิดปาก มันคงเป็นเสียงร้องครางที่น่าอายมากทีเดียวและเขาไม่อยากให้อีกคนได้ยิน แต่คนตัวโตกว่าก็ยังนึกแกล้งด้วยกันกดสะโพกกระแทกแกนกายย้ำถึงสองครั้งทั้งยังปัดมือที่ยกขึ้นมาปิดปากออก

“ไม่เอาน่า ฉันอยากได้ยินเสียงของนายตอนที่ฉันพานายแตะจุดสูงสุด เรากำลังมีความสุขกันนะเด็กน้อย”

“พี่มันบ้า อะ.. บ้าที่สุดเลย”  โอเซฮุนว่าพลางรัวทุบกำปั้นลงบนแผงอกแกร่งของคนคุมเกมด้านบน แต่กลับถูกมือใหญ่จับกุมข้อมือไว้แน่นและม่านตาคมที่มองลึกลงมาอย่างมีความหมาย

“นายเป็นของฉัน เซฮุน จะไม่มีใครหน้าไหนแย่งนายไปจากฉันได้”

“…..”

“ฉันอยากให้นายจดจำทุก ๆสัมผัสที่ฉันฝังเอาไว้ ให้มันย้ำเตือนว่านายเป็นของใคร”

“…..”

“วันไหนที่นายคิดจะหนีฉันไป ให้นึกถึงความเจ็บปวดและความสุขสมตอนที่เรารวมเป็นคน ๆเดียวกัน”

“…..”

“นายรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากฉัน ปาร์คชานยอล จะอยู่ในชีวิตของโอเซฮุนไปจนวันตาย”

            โอเซฮุนพยักหน้ารับเชื่องช้า มือขาวลูบไปตามสันกรามคนตัวสูงกว่าอย่างหลงใหล กลีบปากบางเปิดขึ้นเล็กน้อยตอบรับการทาบทับลงมาอย่างอ่อนโยนทว่าหนักหน่วงในคราวเดียวกัน  

ตอนนี้เขารู้แล้วกับทุกอย่างที่ผ่านมา ชานยอลอยู่ในชีวิตเขามาตลอด สิ่งที่เพิ่งจบลงมันคือการตอกย้ำว่าเขาเป็นของใคร

            “โอเซฮุน จะอยู่ในชีวิตของปาร์คชานยอลไปจนวันตายเหมือนกัน”

TBC.

#ฟิคคลช

*Talk*

ไม่ได้มาต่อนานมากกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้ดราม่าแต่แฮปปี้ รึป่าว 5555555555555555555555

แฮปปี้แค่ตอนนี้ หลังจากนี้อาจจะไม่มีแล้ว มันแค่เริ่มต้น แต่ไม่นานก็จบ

ปล. พยายามอัพฟิคในเด็กดีแล้ว.. แต่เนื้อหาไม่ขึ้นเลย ซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ขึ้น

จึงขอลงในนี้แทนนะคะ และคิดว่าเรื่องอื่นๆก็คงจะอัพในนี้แทน 

ยังไงก็เป็นกำลังใจบอกกล่าวกันผ่านแท็กฟิดในทวิตได้เน้อ T__T