ALL
NIGHT LONG
PARK
CHANYEOL x OH SEHUN
- I don’t wanna close my
eyes. I don’t wanna fall asleep ‘Cause I’d miss you baby and I don’t wanna miss
a thing. -
ใบหน้าคมคายหันมองหน้าปัดนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบจะตีสี่เข้าไปแล้ว
แต่เขายังคงนั่งหย่อนปลายเท้าอยู่บนเตียงอย่างเลื่อนลอย
อันที่จริงเขาก็เหนื่อยกับการออกงานอีเว้นท์ดิออร์กับเซฮุนในวันนี้ เพียงแต่เขายังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาไม่ยอมหลับยอมนอน
และเขาไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไงในตอนนี้
ใช่… เขาไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไง
จนกระทั่งมาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องของใครบางคน
มือใหญ่ยกกำปั้นขึ้นค้างกลางอากาศหมายเคาะยังบานประตูแต่อีกใจกลับนิ่งคิดว่าเขากำลังทำอะไรกันแน่
“มาทำบ้าอะไรป่านนี้วะ เซฮุนคงจะหลับไปแล้ว”
ปาร์คชานยอลตั้งใจจะหันหลังกลับห้องไปแล้วหากไม่ได้ยินเสียงกุกกักในห้องของเซฮุนเสียก่อน
และนั่นทำให้เจ้าของร่างสูงใหญ่หันกลับไปยังบานประตูอีกครั้ง เขาคิดว่าตอนนี้ใครอีกคนในห้องอาจจะยังไม่นอน
มือหนาจับเข้าที่กลอนประตูก่อนจะบิดออกอย่างแผ่วเบา เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด โอเซฮุนไม่ได้ล็อคห้องไว้ตามเคย
ร่างสูงเดินงัวเงียเข้ามาพลางเกาหัวแก้เก้อ
เขาเห็นอยู่หรอกว่าโอเซฮุนกำลังกดโทรศัพท์ในมือ
“เซฮุนน่า”
“ว่า ?” คนตัวขาวตอบรับเพียงเท่านั้น
มองคนเป็นพี่เดินวนไปมา
“ฉันนอนไม่หลับ ทำยังไงดี”
“นอนไม่หลับเหรอ เห็นเขาบอกว่าถ้าทำให้ร่างกายเหนื่อยก็จะหลับสบายน่ะ”
คนตัวสูงกว่าหยุดฟังพึมพำเล็กน้อยกับสิงที่อีกคนบอกก่อนจะสะบัดตัวต้อยเสื้อผ้าบนราวในห้องไปมาอย่างบ้าคลั่ง
เรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวขาวที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ปลายเตียงเป็นระยะ
“โอเค ฉันเหนื่อยแล้ว ไปนอนละ”
เสียงทุ้มกล่าวเพียงเท่านั้นก่อนจะหันหลังเดินออกไป โอเซฮุนไม่ได้ใส่ใจนัก
เอาแต่ยิ้มขำเล็กน้อยกับหน้าจอโทรศัพท์แต่แล้วก็ต้องเสียหลักหงายลงไปกับเตียงนุ่มหลังกว้างจากแรงโถมเข้าใส่ของใครบางคน
เป็นปาร์คชานยอลที่วิ่งกลับมาทับร่าง
“นายแอบถ่ายคลิปฉันเอาไว้ใช่ไหม ร้ายนักนะ”
ข้อนิ้วใหญ่ดีดเหม่งคนตัวขาวไปหนึ่งทีอย่างหลอกล้อ
“รู้ด้วยเหรอว่าแอบถ่าย ไม่สนุกเลย”
“เปล่าหรอก ฉันคิดว่านายเล่นเกมอยู่น่ะ แต่เห็นว่านายหัวเราะแปลก
ๆฉันเลยไม่ไว้ใจ” คนตัวสูงตอบพลางหรี่ตามองคนใต้ร่าง
แล้วก็ต้องหลุดขำเล็กน้อยเมื่อคนน่ารักยู่ปากอย่างน่าหมั่นเขี้ยว “ทีหลังไม่ต้องแอบถ่ายก็ได้ ขอดี ๆฉันก็ยอมแล้ว
ส่งมาให้ในแชทของเราด้วยนะ”
“ตอนแรกก็เล่นเกมอยู่ แต่พอพี่เดินเข้ามา
ผมเลยรีบเปลี่ยนเป็นโหมดถ่ายวีดิโอ คิดไว้แล้วว่าอาจจะได้เห็นอะไรบ้า ๆตอนตีสี่” โอเซฮุนนึกขำกับสิ่งที่ปาร์คชานยอลทำไปก่อนหน้านี้แต่ก็ต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้
นิ้วเรียวขาวกดส่งคลิปวีดิโอเป็นที่เรียบร้อยด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม และนั่นทำเอาคนด้านบนกลอกตาไปมาแทบเป็นเลขแปด “ผมส่งไปให้แล้วนะ”
ปาร์คชานยอลยันตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อมีเสียงเตือนดังจากโทรศัพท์ก่อนจะกดเปิดดูคลิปทันที
เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมโอเซฮุนถึงหัวเราะเขามากขนาดนั้น
เพราะอย่างนั้นเขาคิดว่าเขาจะอัพมันลงผ่านอินสตาแกรม
ตอนตีสี่…
หลังจากอัพโหลดคลิปลงอินตาแกรมแล้วเขาก็คงต้องปิดเสียงโทรศัพท์แล้ววางไว้ไกลตัวสักพักเพราะการสั่นเตือนที่ต่อเนื่องจากเหล่าแฟนคลับมามากดไลค์หรือคอมเมนท์
คนตัวสูงโยนโทรศัพท์ไปยังพื้นที่ข้าง ๆก่อนจะหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าต่อ
ตอนนี้โอเซฮุนกดปิดโทรศัพท์ไปแล้วเช่นกัน
มีความเงียบเกิดขึ้นภายในห้องระหว่างคนสองคน
เพียงแต่มันแปลกไปตรงที่มันไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด
และเป็นโอเซฮุนที่ตัดสินใจทำลายความเงียบนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเขาอึดอัดหรืออะไร
แต่เขาแค่ทำตัวไม่ถูกถ้าปาร์คชานยอลเอาแต่มองเขาอยู่อย่างนี้
“ผมว่า พี่ควรกลับไปนอนที่ห้องได้แล้วนะ เดี๋ยวสักพักพี่ก็คงหลับ”
“แน่ใจเหรอว่าอยากให้ฉันกลับจริง ๆ”
“แล้วทำไมผมต้องอยากให้พี่อยู่ต่อด้วย” คนตัวขาวตอบอย่างมุบมิบ
เสมองไปอีกทางเพื่อหลบม่านตาคมที่มองมาไม่วางตา
“แย่จัง ฉันว่าฉันคงนอนไม่หลับแล้ว”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแนบใบหูคนใต้ร่างอย่างจงใจ “เพราะฉันคิดว่า
ฉันสามารถนอนมองใบหน้าของนายได้ทั้งคืนไม่มีเบื่อเลย”
ปาร์คชานยอลไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้โอเซฮุนรู้สึกอย่างไร
แต่แรงดึงรั้งเสื้อบนแผงอกเขาที่มือขาวของคนใต้ร่างกำไว้แน่นนั้นทำให้เขาพอจะรับรู้ได้ว่าใครอีกคนกำลังหวั่นไหวอย่างแน่นอน
“อย่ามาพูดแบบนี้นะ ตอนแรกที่พี่เดินออกไป ผมนึกว่าพี่จะกลับห้องเสียอีก”
“ฉันแค่เดินกลับไปล็อคประตูห้องน่ะ ฉันคิดว่าฉันจะไม่กลับไปที่ห้อง
เพราะฉันจะนอนที่นี่และไม่ต้องการให้ใครเข้ามารบกวนเวลาที่ฉันอยู่กับนาย”
“…..”
“ต่อหน้าคนอื่น นายจะทำเมินฉันยังไงก็ได้ แต่เวลาที่นายอยู่กับฉันตามลำพัง
ฉันจะทำอะไรนายก็ได้ จะไม่มีใครรู้ความลับระหว่างเราแน่นอนเด็กน้อย”
“…..”
“น่าเสียดายที่พรุ่งนี้เราต้องไปญี่ปุ่น เพราะอย่างนั้น
นายช่วยทำให้ฉันเหนื่อยหน่อยสิโอเซฮุน เผื่อว่าฉันจะหลับสบาย”
ตาคู่สวยเบิกขึ้นกับคำขอของอีกคนที่ตรงไปตรงมา
แม้จะฟังดูอ้อมค้อมแต่เขาก็ไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าปาร์คชานยอลกำลังต้องการอะไรจากเขา
“แน่นอน ผมสามารถทำให้พี่เหนื่อยได้ทั้งวันทั้งคืนเลยล่ะ
แต่จะต้องไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ที่หอเด็ดขาด” โอเซฮุนตอบพลางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
ขว้าหมับเข้าที่ฝ่ามือใหญ่ของคนตัวสูงกว่าให้หยุดการกระทำอย่างใจเย็น
แม้ว่าเขาจะชอบความรู้สึกเสียวซ่านยามที่ปลายนิ้วสากของคนด้านบนลากไปตามเรียวขาและหน้าท้อง
“นายแน่ใจนะว่าต้องการอย่างนั้น อย่างน้อย เราก็น่าจะ…. เสร็จกันสักรอบ”
เสียงแหบพร่าเอ่ยแนบใบหูคนใต้ร่างที่ตอนนี้ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อกับคำพูดกำกวมหากแต่แสดงความต้องการชัดเจน
ปากหยักกดจูบดูดดึงบนลำคอสวยหากแต่ไม่ได้ทิ้งล่องรอยสีแดงไว้ให้ขัดสายตา
เขาก็พอจะยับยั้งตัวเองได้ในระดับหนึ่ง หากว่าพรุ่งนี้ไม่มีงานที่ญี่ปุ่นแล้วล่ะก็
เขาก็คงจะฝังตัวตนของเขาแสดงความเป็นเจ้าของให้ผนึกไปทุกพื้นที่ที่เป็นโอเซฮุน
“พะ..พี่ชานยอล อย่าให้มีรอยนะ
ผมไม่อยากคลุมผ้าพันคอทั้งที่มันเป็นฤดูร้อน !”
“รู้แล้วน่า อยู่นิ่ง ๆ ฉันจะจัดการเอง” มันดูเป็นการตอบอย่างขอไปทีมากสำหรับโอเซฮุน
เขาไม่ไว้ใจปาร์คชานยอลเลยสักนิดกับคำพูดนั้นที่พึมพำอยู่แนบใบหูหากแต่ปลายสันจมูกยังคงลากไล้ไปตามซอกคอขาวและลาดไหล่นุ่มลื่นจนโอเซฮุนเองอดไม่ได้ที่จะเกร็งตัวไปตาม
ๆกัน
การผ่อนลมหายใจเข้าออกของร่างสูงด้านบนเรียกให้คนใต้ร่างขนลุกชันไปทั้งตัว
มันหนักหน่วงและรับรู้ว่าปาร์คชานยอลกำลังอดกลั้นมากแค่ไหนกับอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้นและต้องการการปลดปล่อยออกมา
มือใหญ่กอบกุมใบหน้าขาวซีดไว้ตรงหน้า
ม่านตาคมมองลึกลงในเรียวตาคู่สวยที่มองกลับเช่นกัน
นิ้วเรียวยาวสอดไปตามกลุ่มผมร่างสูงด้านบนอย่างเบามือ
เลื่อนสายตาไปยังปลายจมูกโด่งที่เพิ่งละจากกลิ่นกายเขาไม่นาน
อีกทั้งกลีบปากหนาที่เคยปรนเปรอเขาจนสุขสมมาไม่รู้กี่ครั้ง
ต่อหน้าคนอื่นเขาดูเหนือปาร์คชานยอลทุกอย่าง
แต่เมื่อใดก็ตามที่มีการก้าวผ่านบานประตูแล้วจบลงที่เตียง เขาคือทาสของปาร์คชานยอล
และมันน่าอายที่เขาเต็มใจตอบรับทุกสัมผัสที่ผู้ชายตรงหน้าหยิบยื่นให้เสียทุกครั้งไป
มันคือความสุขและความกลัวที่มาพร้อม ๆกัน คือความเจ็บปวดที่แฝงไปด้วยความเสียวซ่านและวาบหวามในเวลาเดียวกัน
ใบหน้าขาวซีดเหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาข้างหัวเตียงด้วยสายตาเหนื่อยอ่อนก่อนจะหันมองใบหน้าคมคายที่เพิ่งดำดิ่งสู่ห้วงนิทราหลังจากการทำกิจกรรมเรียกเหงื่อในตอนเช้าตรู่จบลง
คนตัวขาวยันตัวขึ้นเล็กน้อยไม่ลืมที่จะนวดคลึงบริเวณหน้าท้องที่มีความเจ็บแปลบอยู่เป็นพัก
ๆยามขยับตัว ตาคู่สวยกวาดมองบนเรือนร่างของตัวเองเชื่องช้า
รอยแดงปื้นตามเนื้อตัวมีให้เห็นเป็นจุด ๆบ่งบอกว่าปาร์คชานยอลรักเขามากแค่ไหน
และนั่นทำเอาดวงหน้าขาวซีดอดจะขึ้นสีไม่ได้
“เจ็บแบบนี้คงใส่ยีนส์ไปไม่ได้แน่
ไว้ค่อยหากางเกงหลวมๆใส่ไป”
โอเซฮุนบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะปรายตามองคนตัวโตกว่าที่กำลังหลับใหลในสภาพเปลือยท่อนบน
ปากบางแนบจูบลงบนสันจมูกโด่งอย่างหลงใหลก่อนจะผละออกแล้วกดจูบอีกครั้งพลางหัวเราะคิกคักชอบใจแต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อถูกอ้อมแขนแกร่งรวบไว้ใต้ร่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“ตัวแสบ
แอบจูบฉันเหรอ ฉันจะทำโทษนาย โทษฐานทำให้ฉันหมดแรงและรบกวนเวลาพักผ่อนของฉัน”
“อะ..อะไร ผมผิดอะไร พี่ต่างหากที่ไม่ยอมหยุดเอง”
“นายผิด โอเซฮุน
ผิดที่ทำให้ฉันหยุดรักนายไม่ได้ นายเหมือนสิ่งเสพติดเลยให้ตาย…”
“ผมไม่ได้เป็นคนผิดนะ
! อื้ออ..!” ปาร์คชานยอลหลุดขำให้กับความดื้อดึงราวเด็กน้อยของคนใต้ร่างจึงจัดการปิดปากการเถียงด้วยจูบอันหนักหน่วงแทน
กำปั้นขาวรัวทุบลาดไหล่หนาได้ไม่นานก็ต้องคลายลงอย่างยินยอมพลางยึดเกาะอ้อมแขนแกร่งราวกับหาที่ยึดเหนี่ยว
ไรฟันคมไล้ไปตามกลีบปากบางอย่างหยามใจ ขบเม้มกลีบปากล่างอย่างดูดดึงจนเกิดเสียง ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นบางอย่างหยอกล้อก่อนจะแนบเข้ากับกลีบปากบางอย่างแนบแน่น
เรียกเสียงครางในลำคออย่างพอใจ คนตัวขาวเบียดตัวเข้าหาอีกคนอย่างรู้งาน
เขารู้ว่าปาร์คชานยอลอาจจะไม่เริ่มเกมอีกครั้ง แต่เขาอาจจะคิดผิดก็ได้
“ฮื้ออออ…
อะ”
เด็กน้อยบิดเร้าแอ่นตัวรับสัมผัสจากร่างสูงด้านบน
ลิ้นหน้าลากวนบนแผ่นอกขาวเนียน ขบเม้มจนแข็งเป็นตุ่มไต
เรียวขาขาวแยกออกกว้างเมื่อคนตัวโตกว่าแทรกตัวเข้ามา
โอเซฮุนกัดเม้มริมฝีปากแน่นหลับตาพริ้ม
แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยให้เสียงครางหลุดลอดออกมาเป็นอันขาด เมมเบอร์อาจจะได้ยินเข้าหากเขาส่งเสียงอะไรออกไป
แต่เมื่อถึงจุดสิ้นสุดแตะขอบอารมณ์มักจะเป็นเรื่องยากในการหักห้าม
ต้องขอบคุณปาร์คชานยอลที่เหมือนจะรู้งาน ร่างบางแอ่นกระตุกเกร็งเมื่อการปลดปล่อยถูกส่งเข้ามาจนอุ่นในช่องท้องแต่เสียงร้องครางได้ถูกกลืนหายไปโดยคนด้านบนที่กดจูบบดขยี้ลงมาอย่างแนบแน่น
ร่างสูงถอนริมฝีปากออกเชื่องช้า
ไล้ปลายนิ้วไปตามโครงหน้าสวยของคนใต้ร่างอย่างหวงแหน
โอเซฮุนคือน้องที่เขารักมากที่สุด คนที่เขาดูแลและเลี้ยงดูมากับมือ
และก็เป็นเขาอีกเช่นกัน ที่ทำลายโอเซฮุนด้วยมือของเขาเองด้วยการหยิบยื่นสัมผัสที่เกินเลยให้
ต่อให้สิ่งที่กำลังทำนั้นผิดมากแค่ไหน แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้เซฮุนตกเป็นของใคร
นอกจากเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
ปาร์คชานยอลส่งมือหนาปาดเม็ดเหงื่อตามไรผมของคนตัวขาวในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบาก่อนจะแนบริมฝีปากกดจูบบนขมับมนอย่างรักใคร่
เด็กน้อยอีกคนก็ช่างน่ารัก แตะริมฝีปากลงบนปลายคางคนเป็นพี่อย่างหยอกล้อและนั่นเรียกรอยยิ้มให้ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่ออย่างช่วยไม่ได้
“อย่ายั่วกันนักเลยโอเซฮุน
นายทำให้ฉันคลั่งได้ตลอดเลยให้ตาย”
“ไม่ได้ยั่วสักหน่อย” ปากบางบ่นมุบมิบ
ยู่ปากกับข้อกล่าวหาของอีกคนแต่กลับไล้นิ้วเรียวไปตามสันกรามบนใบหน้าหล่อจนโดนขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่
“ที่นายกำลังทำอยู่เขาเรียกว่าจงใจยั่ว” ใบหน้าหล่อนึกขำพลางกดจูบปลายจมูกรั้นของคนในอ้อมกอดพร้อมรอยยิ้ม “แต่เอาเถอะ ฉันอนุญาตให้นายยั่วฉันได้คนเดียวเท่านั้น”
“…..”
“อรุณสวัสดิ์
ที่รัก”
#ImaginaryLieชฮ
